Αχ ΚΚΕ αγιάτρευτο…

Ο Thomas Hobbes καλά έλεγε ότι οι άνθρωποι είμαστε βαθιά εγωιστικά πλάσματα. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενώσουμε πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι τους εγωισμούς και τα πάθη μας και να δημιουργήσουμε συσχετισμούς δυνάμεων που πηγάζουν από ανελαστικές εγωιστικές τάσεις.

Η Κοινωνία σήμερα απαιτεί να περιορίσουμε τον εγωισμό μας είτε ανήκουμε σε κόμματα, ομάδες συμφερόντων, είτε σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, εργοδοτικές ενώσεις για να οδηγηθούμε σε βιώσιμες λύσεις που δεν έχουν απόσταση από τα πολιτικοοικονομικά δρώμενα.
Το ΚΚΕ όμως είπε και ελάλησε και από κει και πέρα δεν κουνήθηκε ρούπι. Ξαφνικά αποστασιοποιήθηκε ακολουθώντας επικοινωνιακές τακτικές διά της απουσίας του από τα τηλεοπτικά παράθυρα, με την πίστη ότι εφόσον η ουτοπική του πρόταση δεν βρίσκει έδαφος στη συζήτηση σημαίνει ότι οι υπόλοιπες προτάσεις των κομμάτων και της υπόλοιπης κοινωνίας που δεν κατέθεσε την ψήφο της στο μόνο αριστερό κόμμα που δεν έχει περάσει από επανίδρυση στον κόσμο, είναι ουτοπικές για την Κοινωνία(Ουτοπία εναντίον Ουτοπίας). Αυτό επικρατεί στο μυαλό των πειθαρχημένων (δυστυχώς μόνο κομματικά, αφού δεν πειθαρχούν οι υποστηρικτές του διόλου στα κριτήρια και τις προτάσεις της Κοινωνίας).

Εάν θεωρούν στο ΚΚΕ ότι διά της απουσίας τους από τις εξελίξεις δε θα υποστούν πολιτική φθορά με τις αλλεπάλληλες συζητήσεις που κάνουν τα υπόλοιπα κόμματα, είναι γελασμένοι. Ο κόσμος δεν συγχωρεί κανέναν. Στέκεται πλέον απέναντι σε όλους και κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του ενταγμένο σε κανένα σύνολο παρά μόνο σε αυτό που πραγματικά τον αντιπροσωπεύει.

Αυτό που ζητάει πλέον ο πολίτης είναι μία ουσιαστική αντιπροσώπευση που δεν είχε τελικά όλα αυτά τα χρόνια με την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτόν και την Πολιτική Εξουσία, παρά τη δημοκρατική νομιμοποίηση που ο ίδιος παραχωρούσε με την ψήφο του, να έχει μεγαλώσει τόσο επικίνδυνα που δημιουργήθηκαν ανάμεσα σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους μόνο παράλληλοι δρόμοι που δεν συναντήθηκαν τα τελευταία χρόνια πουθενά.

Αυτός είναι και ο λόγος που μπήκαν υπογραφές χωρίς εμάς, ελήφθησαν αποφάσεις χωρίς εμάς, έγιναν κρυφές συμφωνίες και γάμοι πάλι χωρίς εμάς. Σεναριογράφοι και Παραγωγοί συγκεντρώθηκαν στο ίδιο πρόσωπο και ο κόσμος βαρέθηκε τις σαπουνόπερες απ’ όποιο σημείο της ιδεολογικής γραμμής κι αν αυτές προέρχονταν. Πολλοί απορούσαν για την τόσο μεγάλη Επιτυχία της σειράς “Το Νησί”, την στιγμή που το επίπεδο των τηλεοπτικών παραγωγών ήταν τόσο χαμηλό με τα βραζιλιάνικα να έχουν πνίξει την τηλεόραση. Αποδείχθηκε ότι εάν οι θεατές λάβουν ποιότητα, τότε σίγουρα θα την προτιμήσουν.

Αυτή την ποιότητα αναζητούν σήμερα οι πολίτες και από τα κόμματα. Και όταν δεν την λαμβάνουν ως πλέον “απαιτητικοί τηλεθεατές” των πολιτικών εξελίξεων, χρησιμοποιούν την ψήφο τους και εύκολα καταδικάζουν πρακτικές του παρελθόντος.

Το όνειρο μιας ευρύτερης αριστεράς ακολουθεί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χιλιάδες ανθρώπους και ειδικά νέους που δεν ήταν ποτέ στρατευμένοι σε νόρμες κομματικής ή άλλης πειθαρχίας, που δεν ξεκίνησαν να στρατολογούνται από τα 16 στα σχολεία, που δεν έπιασαν τα κομματικά φοιτητικά τραπέζια στις εισόδους των πανεπιστημίων, αναπαραγάγοντας τα πολιτικά ποιήματα, αλλά προτίμησαν να ζήσουν ελεύθεροι σε μια κοινωνία(τουλάχιστον έτσι νόμιζαν), για να μπορούν σήμερα να χρησιμοποιούν το πολιτικό τους ένστικτο εύστοχα, το οποίο σίγουρα κοιμόταν ή είχε μάθει να κοιμάται. Τώρα όμως ξύπνησε και καλό είναι να ξυπνήσουν μαζί του και οι άνθρωποι που μένουν ακλώνητοι στις απόψεις τους σε μία εποχή που όλα αλλάζουν, μαζί και οι ζωές μας και οι επόμενες ζωές.

Μπορεί όλοι να περιμένουν να δουν τα τελικά πολιτικά αποτελέσματα, αλλά κάποιοι μπορούν και τα προβλέπουν, όχι γιατί χρησιμοποιούν ένα είδος μαντικής τέχνης, αλλά γιατί αισθάνονται πλέον το δίκαιο, την αδικία, την κοροιδία μέσα από τα εσωτερικά τους βιώματα που πραγματώνονται καθημερινά από τους αλλεπάλληλους πολιτικούς βιασμούς των προσωπικοτήτων τους. Δυστυχώς άλλη είναι η πραγματικότητα που ζουν οι εξουσιαστές και άλλη αυτή που ζουν οι εξουσιαζόμενοι. Εάν μας αντιπροσώπευαν άνθρωποι που βίωναν κάτι παρόμοιο ένα είναι σίγουρο: ότι θα άλλαζαν επικοινωνιακή τακτική.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας    

Πηγή: tromaktiko Blogspot

-Συμμετέχω σε αυτό το περίεργο μόρφωμα που λέγεται κοινωνία(εάν είμαι καλός μαθητής, μπορεί να το κάνω και για την Ευρώπη).

-Δείχνω μετανιωμένος για όσα έπραξα και όσα μπορούσα να πράξω και δεν το έκανα.

-Αντιλαμβάνομαι ότι πλέον δεν είμαι στην εξουσία και μπορεί να μη βρεθώ ποτέ ξανά.

-Δεν φωνάζω, δε διακόπτω, δεν τα βάζω με όλους και με όλα. Όλοι έχουν αντιληφθεί ότι δεν είμαι επαναστάτης, αλλά ποντικός της.

-Εγκαταλείπω το δασκαλίστικο ύφος, γιατί απλά θίγω την έννοια του δασκάλου που η κοινωνία έχει τόσο μεγάλη ανάγκη.

-Δείχνω με κάποιον τρόπο ότι ταρακουνήθηκα από τα αποτελέσματα(λίγο αχτένιστος, λίγο τσαλακωμένος, ανοικτό ένα παραπάνω κουμπί στο πουκάμισο, ενδεχομένως κρατάω στα χέρια μου ένα anti-stress μπαλάκι).

-Κοιτάζω τους άλλους μέσα στα μάτια και δεν τους περιφρονώ με το βλέμμα μου.

-Μαθαίνω πως ζει ένας καθημερινός άνθρωπος που δεν έχει να ταίσει το παιδί του. Εάν δεν μπορώ να κάνω το τεστ στο παιδί μου γιατί τρώει χαβιάρι, τότε το κάνω στον εαυτό μου. Στην περίπτωση που θέλω να χάσω κιλά θα είμαι πιο ωραίος αποτυχημένος(ίσως θα ήταν καλό να δοκιμάσω στη δίαιτα μου λίγο χαλβά αντί για χαβιάρι).

-Μιλάω με την εταιρία Image-Making που με έμαθε να χρησιμοποιώ τα χέρια μου με ψεύτικο τρόπο και κάνω διατάσεις για να ξεπιαστώ.
-Δεν περιφρονώ τον λαό που με καταψήφισε. Είναι το χειρότερο που μπορώ να κάνω. Αναζητάω στο μάθημα yoga μου τους κύριους λόγους. Ίσως πρέπει να αρχίσω το Kick-Boxing για να φάω μερικά χαστούκια.

-Αναζητάω στο διαδίκτυο οργανώσεις γέλιου ως μέσο ψυχοθεραπείας. Ίσως καταλάβω σιγά-σιγά ότι οι άνθρωποι γύρω μου έχουν χάσει το χαμόγελό τους.

-Αφού τσεκάρω ότι θα περιλαμβάνομαι στους 200, προβάλλω έντονους ισχυρισμούς για τη μείωση των βουλευτών από 300 σε 200(ο κόσμος έχει καταλάβει ότι όσους περισσότερους έχουμε, τόσοι περισσότεροι τρώνε)..

-Δεν το παίζω πληγωμένος καβαλάρης, γιατί αυτή την στιγμή κάθομαι στο σβέρκο όλων των Ελλήνων. Επίσης, εγκαταλείπω μέχρι να περάσει η μπόρα την σκοποβολή γιατί με έχουν προσωπικά στη μπούκα.

-Προσπαθώ να βγάλω από το μυαλό μου ότι πρέπει να αναφέρομαι στον πρόεδρο ή γραμματέα του κόμματος. Πρέπει να δείχνω ότι έχω κι εγώ άποψη τελικά. Τα παπαγαλάκια δε ζουν πολύ.

-Νιώθω συνυπεύθυνος για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη βουλή, γιατί δεν είχα τις προτάσεις να τους κρατήσω στο δικό μου κόμμα τους ψηφοφόρους.

-Πριν εμφανιστώ στις τηλεοπτικές εκπομπές, ρωτάω ποιοι θα είναι οι συνομιλητές μου. Δεν απαντάω θετικά σαν λιγούρι. Μπορεί να ταυτιστώ με όσους βρίσκονται στο πάνελ.

-Γυρνάω στο frappe, όσο και να μου αρέσει ο Freddo. Πρέπει να θυμηθώ από πού ξεκίνησα την πολιτική μου καριέρα.

-Δεν πηγαίνω τελευταίος στα ραντεβού μου για να κάνω θεαματική είσοδο στα μαγαζιά. Τα τσιράκια που είναι μαζί μου μπορεί να φάνε κι αυτοί ξόφαλτσα λίγη κρέμα γιαουρτιού. Τι τσιράκια είναι και τα πληρώνω;(προσοχή γιατί κάποιοι έχουν γίνει εκπληκτικοί στο σημάδι. Μάλιστα έχουν δημιουργηθεί επικίνδυνες οργανώσεις γιαουρτιού με ιδιαίτερα παχύρευστα υλικά για να μένουν στο πρόσωπο).

-Περπατάω με προσοχή στο δρόμο γιατί υπάρχουν αντιμνημονιακά σκυλιά που θα έχουν παρακολουθήσει τη διαδρομή μου και θα έχουν κάνει την ανάγκη τους σε έξυπνα σημεία για να πατήσω.

-Σταματάω να είμαι βιαστικός στη ζωή μου. Ο κόσμος ξέρει πλέον ότι τρέχω μόνο για την πάρτη μου.

-Ξεκινάω scuba diving για να δω πού είναι ο πάτος. Επιλέγω επίσης βαθιές καταδύσεις μήπως νιώσω όπως οι πνιγμένοι από τα χρέη Έλληνες.

-Ξεχνάω για τα επόμενα χρόνια την κόκκινη γραβάτα γιατί θα με βγάλουν αρχηγό της λαμογιάς.

-Kαλύπτω τα σπυριά μου πλέον με το make up της γυναίκας μου. Εάν ανήκω στις γυναίκες πολιτικούς του μνημονίου φοράω make up με ενισχυμένη δράση. Αποφεύγω να θυμίζω ότι είμαι το κακό σπυρί της Κοινωνίας.

-Κρατάω περισσότερες σημειώσεις κατά τη διεξαγωγή της τηλεοπτικής συζήτησης, γιατί έτσι δεν φαίνεται το ψέμα στη μούρη μου για πολλή ώρα.

-Αποφεύγω τα slogan και τις εξυπνάδες που μπορούν να με κάψουν. Οι κρητικοί παραμονεύουν και μπορεί να τους δώσω περισσότερη τροφή για κρητικά κοτσάκια.

-Αποφεύγω τις κηδείες, γιατί οι μοιρολογίστρες είναι έτοιμες ανά πάσα στιγμή να επιστρέψουν. Μπορεί ξαφνικά το μοιρολόι να γυρίσει προς το κόμμα μου.

-Τιθασεύω το φρύδι μου να μην σηκώνεται όσο μιλάνε οι υπόλοιποι. Αυτό δηλώνει ότι δεν ακούω τον συνομιλητή μου και συνεχίζω να είμαι εγωιστής.

-Σταματάω να πετάω μπαλάκια στα άλλα κόμματα. Μου χρειάζονται για να ασχολούμαι όσο θα είμαι άνεργος.

-Μαθαίνω να μαγειρεύω για να μπω στην έννοια της σχέσης ψήφου-μαγειρικής(συμβουλεύομαι τον τσελεμεντέ της πολιτικής).

Προσοχή: υπάρχει η περίπτωση εάν εφαρμόσετε τα παραπάνω να εγκαταλείψετε το γνήσιο ελληνικό μοντέλο της Πολιτικής Αυθεντίας που τα ξέρει όλα.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας

Πηγή: tromaktiko Blogspot