Χωρίς επιστροφή η Ελληνική Οικονομία με καθαρά Εισπρακτική λογική !

Το παράδειγμα της ΔΕΗ παρά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των τελευταίων ετών στα τιμολόγια που λαμβάνουμε αναδεικνύει την αδυναμία της Κυβέρνησης να αντιδράσει απέναντι σε οτιδήποτε συμβαίνει στην αγορά. Βλέπουμε συνεχώς τις τιμές να ανεβαίνουν και να μειώνεται το εισόδημά μας, αφού δεν υπάρχει κανένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας. Καθημερινά γίνεται ολοένα και πιο αντιληπτό ότι στα μέτρα που λαμβάνει και εφαρμόζει η Κυβέρνηση λείπει κάτι σημαντικό και κυρίαρχο: η Πολιτική Βούληση που δεν προέρχεται από κανένα κόμμα των κυβερνώντων.

Αυτό που περίμενε ο έλληνας πολίτης την στιγμή που βιώνει τον έντονο οικονομικό πόλεμο είναι να υπάρξουν πολιτικές τομής, μέτρα ρηξικέλευθα, αγώνας για μειώσεις των φόρων για να απελευθερωθεί η αγορά και όχι μία πολιτική με καθαρά εισπρακτική λογική. Αντίθετα, οι φόροι αυξάνονται ως το μόνο μέσο της δήθεν ανάπτυξης με την αυστηρά εισπρακτική λογική που ακολουθούν, χωρίς να έχουν πρώτα λύσει πιο σοβαρά θέματα όπως είναι η χάραξη εκ νέου φορολογικής πολιτικής για να μπορέσουν να εντοπίσουν τους ανθρώπους που φοροδιαφεύγουν εδώ και πολλά χρόνια, εκείνους που πραγματικά οφείλουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη την στιγμή αυτή για να μην πληγούν για άλλη μια φορά οι ίδιοι.

Η αδυναμία του συστήματος να εντοπίσει τους έχοντες και κατέχοντες, τους εφευρέτες του μαύρου χρήματος που συνδέονται απαρέγκλιτα με τα κόμματα που μας κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια, οδηγεί σε μέτρα εισπρακτικά στους ίδιους, τα θύματα του συστήματος που έκαναν το μέγα λάθος να μην κρύψουν την ιδιότητά τους, τις επιχειρήσεις τους, τις αποδοχές τους, δηλώνοντας όλα αυτά που έβγαζαν, όταν οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας τούς υποδείκνυαν τους τρόπους να υπεκφεύγουν από τα αγκυλωμένα πλοκάμια του ανύπαρκτου φορολογικού συστήματος. Λαμβάνονται μέτρα φορολογικά, χωρίς να έχουμε μιλήσει πρώτα για την ριζική αλλαγή του φορολογικού. Αυτό συμβαίνει πολύ απλά, γιατί θέλουν να προστατεύσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι της αγοράς που θα μπορούσαν να μιλήσουν για τις πρακτικές των κομμάτων τα χρόνια του πάρτι, αλλά αυτό θα σήμαινε και την ολική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Ο κ. Λαυρεντιάδης είναι ένα ζωντανό παράδειγμα ανθρώπου που κάλυπτε τα κενά του συστήματος και είναι σίγουρο ότι εάν ανοίξει τα χαρτιά του, πολλοί από αυτούς που εμφανίζονται σε πρώτο πλάνο θα έβρισκαν τον μπελά τους. Δεν ξέρω βέβαια ποιος φταίει περισσότερο τελικά: αυτός που καλύπτει τα κενά ή αυτός που τα αφήνει με δόλιο τρόπο;

Το ελλειμματικό κράτος είναι η αιτία του κακού, αλλά δε γίνεται τίποτα για να τιθασευτεί. Σήμερα, εάν θέλαμε πραγματικά, εάν διαθέταμε αυτή την άγνωστη λέξη για τα ελληνικά δεδομένα που λέγεται Πολιτική Βούληση, θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε το Κράτος σε αρωγό στην προσπάθειά της αναγέννησης του Κράτους, το οποίο είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στη διαφθορά που δεν θα καταστεί αυτό εφικτό ποτέ να γίνει, όσο υπάρχουν πολιτικοί που δεν τολμούν, που δεν φέρνουν τομές στην οικονομία, στην πολιτική σκηνή της χώρας. Θα ήταν διαφορετικό ακόμη και εάν το Μνημόνιο ήταν το δικό μας εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, έστω αυτό το γερμανικό τερατούργημα που ευνοεί μόνο τις Τράπεζες και τα συμφέροντα των πολυεθνικών, έστω αυτή η αθλιότητα που μας σπρώχνει περισσότερο στην ύφεση, ας ήταν μέχρι και ένα μνημόνιο δικό μας.

Αντί να βλέπουμε τους ειδικούς τηλεαστέρες να μας συμβουλεύουν στα κανάλια μήπως και βγάλουμε κανένα συμπέρασμα και δούμε λίγο φως να συστρατεύονται όλοι μαζί για ένα εθνικό σχέδιο, τους βλέπουμε να κάνουν κοκορομαχίες και να ταυτίζουν την πολιτική τους με την πιστή υιοθέτηση ή όχι της πολιτικής των Μνημονίων, που δεν μπορώ να αντιληφθώ από πότε ταυτίζεται με την ευρωπαϊκή πολιτική, επειδή το θέλησε απλά η Μέρκελ και τα τσιράκια της! Πού είναι το εθνικό μας σχέδιο, κ. Σαμαρά, κ. Βενιζέλο και κ. Κουβέλη; Τι να την κάνουμε την τριμερή κυβέρνηση της ευθύνης, εάν σας βλέπουμε απλά να ακολουθείτε τη μνημονιακή λογική με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις;

Η πολιτική βούληση χρειάζεται τόλμη, σύγκρουση, χωρίς φόβο για το πολιτικό κόστος, ταύτιση με τους πολίτες, ηγετικά στοιχεία που φέρνουν τον λαό μαζί αντί να τον σέρνουν ή να τον αφήνουν εγκλωβισμένο στη στρεβλή καθημερινότητά του, διστακτικό και αναποφάσιστο μέχρι την τελευταία στιγμή απέναντι στην πολιτική εξουσία. Τα μέτρα που λαμβάνουν είναι ανεδαφικά και το χειρότερο είναι ότι το γνωρίζουν καλά. Μπορεί να θέλετε να σκύψουμε το κεφάλι, να μην ασχοληθούμε μαζί σας, να γυρίσουμε την πλάτη στην πολιτική, αλλά ο έλληνας πολίτης δε θα το πράξει. Έχει πάρει τα κατάλληλα διδάγματα από την ιστορία που γράφουν οι κυβερνώντες, όχι μόνο τα τελευταία τρία χρόνια της οικονομικής κρίσης, αλλά και τα πρότερα 30 χρόνια της κρίσης θεσμών που είναι υπαίτια για όλα τα σημερινά δεινά. Χωρίς πολιτική βούληση κλονίζεται ακόμη περισσότερο κάτι που θα έπρεπε να καλλιεργείται σήμερα: η εμπιστοσύνη του πολίτη απέναντι στους θεσμούς.

Αυτό που τελικά θα πρέπει να διερωτηθούμε ως “πολίτες του Χάους” είναι εάν τελικά ανήκουμε σε κάποια Ευρώπη από τις διαφορετικές που μας παρουσιάζουν. Γιατί εάν δεν ανήκουμε στην ακραία νεοφιλελεύθερη Ευρώπη με πολιτικές λιτότητας που οδηγούν ανθρώπους σε αυτοκτονίες, τότε θα πρέπει να ανήκουμε στην άλλη Ευρώπη που θα πρέπει να αποδείξουμε ότι υπάρχει στη χώρα μας, όπως είναι η Ευρώπη των θεσμών, της νομιμότητας, της παιδείας, του πολιτισμού. Όσο καταρρέουν οι θεσμοί, τόσο θα παραπαίουμε ανάμεσα στα διαφορετικά προφίλ, τα διαφορετικά πρόσωπα των μεγάλων αφεντικών της Ευρώπης που σίγουρα δεν έχουν ως επίκεντρο της πολιτικής τους τον Άνθρωπο και τις Αξίες.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας