Χωρίς κόκκινες γραμμές η Κυβέρνηση, στα κόκκινα η Κοινωνία !

Έχει αποδειχθεί πολλάκις μέχρι σήμερα ότι δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές στην Κυβέρνηση. Δεν υπάρχει κανένα εθνικό σχέδιο και γι’ αυτό δεν έχουν ενσωματωθεί συγκεκριμένες κόκκινες γραμμές πίσω από τις κυβερνητικές επιλογές και πολιτικές. Η τρικομματική κυβέρνηση έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα ως όχημα για να συνεχίσει το πολιτικό παιχνίδι εις βάρος του ελληνικού λαού. Η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ ως πολιτικό αντίβαρο απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της.

Το ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιεί την συμμετοχή της στην Κυβέρνηση για να διασωθεί με την κατακόρυφη πτώση των ποσοστών του και να αποφύγει την οριστική διάλυση, ενώ φλερτάρει με τη ΔΗΜΑΡ μήπως και καλύψουν μαζί το κενό του σοσιαλιστικού χώρου που έχει δημιουργηθεί. Η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει για να διαφοροποιηθεί από την στάση του ΣΥΡΙΖΑ που την θεωρεί ακραία, θέλοντας να καταρρίψει την αποστασιοποίηση της αριστεράς από την συμμετοχή της στην εξουσία.

Οι κόκκινες γραμμές δεν έχουν μόνο καταργηθεί απέναντι στην επιβαλλόμενη πολιτική της Γερμανίας της Μέρκελ και του Σόιμπλε, αλλά και μεταξύ των κομμάτων επισήμως πλέον. Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφοροποίηση στην ακολουθούμενη πολιτική μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και όποιος το πιστεύει ακόμη με την βοήθεια του επικοινωνιακού φιάσκου που έχει στηθεί, πλανάται πλάνην οικτρά. Η πρόσφατη διαμάχη μεταξύ του κ. Αντώνη Μανιτάκη και του κου Ρουπακιώτη, των δύο Υπουργών της ΔΗΜΑΡ, αναδεικνύει ότι δεν υπάρχουν πολιτικές ενσωματωμένες στα κόμματα πριν εισέλθουν στην Κυβέρνηση.

Οι κόκκινες γραμμές θα έπρεπε να έχουν τεθεί νωρίτερα και όχι να τίθενται κατόπιν εορτής, όταν δηλαδή προκύψουν εντολές από το Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο επιμένει στην αλαζονική πολιτική της πιο ακραίας οικονομικής πολιτικής που έχουμε δει μέχρι σήμερα με την ισοπέδωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ο κος Ρουπακιώτης έχει εξάλλου δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν υπογράφει ο ίδιος, ενώ ο κος Μανιτάκης θέλει να αποκαταστήσει την εικόνα του ως Υπουργός που δέχτηκε πληγές πρόσφατα από την επικαιρότητα.

Πού είναι άραγε οι κόκκινες γραμμές της ΔΗΜΑΡ, η οποία συνεχίζει να δίνει αριστερό άλλοθι στην Κυβέρνηση Σαμαρά; Mήπως θα πρέπει αυτές οι κόκκινες γραμμές να γίνουν πιο ξεκάθαρες για να συνεχίσουν τα κόμματα να παραμένουν εκφραστές των πολιτών; Τι σχέση έχουν οι προεκλογικές εξαγγελίες με την πραγματική συμμετοχή των τριών κομμάτων στην κυβέρνηση; Αποδεικνύεται ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έχουν αντιληφθεί ότι η επιβίωσή τους εξαρτάται από την παραμονή τους στην εξουσία.

Πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους στην Κυβέρνηση και γι’ αυτό οδηγούνται σε στρατηγικές που δείχνουν ότι συγκρούονται τάχα με τη Νέα Δημοκρατία για να συμφωνήσουν τελικά με όλα τα μέτρα που φέρνει η ισοπεδωτική πολιτική της. Η πορεία της εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι άρρηκτα δεμένη με την προσωπική τους επιβίωση ως κόμματα που έπραξαν ό,τι είναι δυνατόν για να συμμετάσχουν στην Κυβέρνηση χωρίς να υπάρχουν περιθώρια επιστροφής από την πολιτική των Μνημονίων. Μέσα στα πλαίσια της ιδιοτελούς πολιτικής συμπεριφοράς των κομμάτων και των ηγετών τους, φλέγοντα ζητήματα όπως είναι η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, χρησιμοποιούνται ως μέσο για εγωιστικές τακτικές από τη μεριά της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, η οποία δε διστάζει να δημιουργήσει πολιτικό θέμα αποκλειστικά για λόγους εντυπωσιασμού. Απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει καμία διάθεση από τα τρία κόμματα να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη για αλλαγή της πολιτικής της λιτότητας.

Βρισκόμαστε χρεωκοπημένοι στο άρμα της Μέρκελ, περιμένοντας να έρθει μία αλλαγή στη χώρα μας, αλλά όσο το κλίμα δεν αλλάζει στην Ευρώπη, τόσο θα βαθαίνει η ύφεση, τόσο θα βρισκόμαστε πίσω από τη Γερμανική πολιτική της λιτότητας χωρίς δυνατότητα επιστροφής στην Ανάπτυξη. Η δήλωση του Πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά περί αναστροφής του κλίματος της οικονομίας και των δεικτών της Ανεργίας σηματοδοτεί ιστορικό γεγονός, αφού παίζει με τις ζωές των καθημερινών ανθρώπων που βρίσκονται αντιμέτωποι με την καταστροφή των επιχειρήσεων τους, την μακροχρόνια ανεργία, τα χρέη, τους ολοένα και αυξανόμενους φόρους, τις πενιχρές συντάξεις.

Υπό την σκέπη του ίδιου όμως σεναρίου στο προσκήνιο: αυτού της χρεωκοπίας, της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα μετά από 3 χρόνια βιασμού της ελληνικής δημοκρατίας και της καταπάτησης των δικαιωμάτων του πολίτη χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι και ο κ. Μπαρόζο έκανε δηλώσεις για ανάγκη τερματισμού των πολιτικών της λιτότητας στην Ευρωζώνη με παράλληλα αναπτυξιακά μέτρα που θα τονώσουν τις οικονομίες των χωρών του Νότου, χωρίς όμως την αναμενόμενη ανταπόκριση από τον κ. Σόιμπλε, ο οποίος για άλλη μια φορά υπήρξε προκλητικός στις δηλώσεις του με ακλόνητη πίστη στην εφαρμογή του προγράμματος που θέτει σε δεύτερη μοίρα τους λαούς, υπέρ των αριθμών.

Σίγουρα, έχουμε φθάσει σε ένα οριακό σημείο: ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο την καταστροφή και αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μικροπολιτικές των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης που θέτουν σε προτεραιότητα το κομματικό τους συμφέρον, σαν να ζουν σε μία άλλη εποχή πριν από την κρίση. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ουσιαστικές πολιτικές. Να βγουν τα κόμματα μπροστά και να ανατρέψουν τις πολιτικές της λιτότητας με ουσιαστικές τομές στη δημοσιονομική πολιτική. Πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να αποτινάζουν τις ευθύνες από πάνω τους.

Έχει έρθει η ώρα της ανάληψης πρωτοβουλιών, οι οποίες θα προέρχονται από το εσωτερικό της χώρας και όχι από την επιβαλλόμενη πολιτική της Γερμανίας. Τι μας κάνει να περιμένουμε μέχρι τον Ιούνιο για να τεθεί η μείωση του ΦΠΑ Εστίασης, η αλλαγή στον ΦΠΑ στο πετρέλαιο; Δεν είναι αρκετές οι αυτοκτονίες στη χώρα μας, τα συνεχόμενα λουκέτα, η δυστυχία γύρω μας για να αντλήσουμε την απαραίτητη ενέργεια για να κάνουμε την ανατροπή στην πολιτική σκηνή της χώρας;

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας