Η Μέρκελ, ο Φρανσουά και στο βάθος… Κρίση!

Όπως ο πολίτης δεν αντιλήφθηκε καμία διαφορά στην καθημερινότητα του από την επίσκεψη της καγκελαρίου Μέρκελ, έτσι δε θα γίνει αισθητή και η επίσκεψη του Γάλλου Πρωθυπουργού Φρανσουά Ολάντ. Η στήριξη μιας χώρας στο χείλος του γκρεμού δε γίνεται με εντυπωσιακές επισκέψεις, αγήματα, κενές δηλώσεις, ανύπαρκτες υποσχέσεις, δήθεν συμφωνίες για τον Τουρισμό. Ο Φρανσουά Ολάντ είχε δημιουργήσει κλίμα αισιοδοξίας για όλη την Ευρώπη, το οποίο καταρρακώθηκε από την στιγμή που έγινε Πρωθυπουργός, όταν τάχθηκε με την πολιτική της λιτότητας της συνοδοιπόρου του Μέρκελ. Εδώ και καιρό θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα οργανωμένο σχέδιο στήριξης και ελληνογαλλικής συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας για να σωθεί η ελληνική οικονομία.

Αντίθετα, τα δύσκολα χρόνια της πρωτοφανούς ελληνικής κρίσης είδαμε σωρηδόν τις γαλλικές επιχειρήσεις να εγκαταλείπουν την Ελλάδα. Ο Φρανσουά Ολάντ επισκέφθηκε την Ελλάδα, αποδεχόμενος την πρόσκληση του Έλληνα Πρωθυπουργού, τουλάχιστον απροετοίμαστος, χωρίς κανένα οργανωμένο σχέδιο, πραγματοποιώντας μία εθιμοτυπική επίσκεψη και τίποτε άλλο. Είναι βέβαιο ότι οι επισκέψεις αρχηγών όπως είναι η Μέρκελ ή ο Ολάντ στη χώρα μας εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα της Γαλλίας και της Γερμανίας, ενώ ο Πρωθυπουργός μπορεί να καρπωθεί τις επισκέψεις αυτές μόνο επικοινωνιακά για την Ευρωπαϊκή εικόνα της χώρας μας, χωρίς όμως κανένα άλλο αντίκρισμα στην οικονομία. Το μόνο που σηματοδοτεί η επίσκεψη ισχυρών Αρχηγών της Ευρώπης είναι η θέση της χώρας μας στην Ευρωζώνη, γεγονός που έχει υποτίθεται διασφαλιστεί πλέον. Γι’ αυτό και η επίσκεψη του Γάλλου Πρωθυπουργού αποδείχθηκε ετεροχρονισμένη.

Η αναφορά του στο απίστευτο ποσοστό ανέργων για τους νέους της χώρας μας με ποσοστό πάνω από 60%, χωρίς όμως την παρουσίαση προτάσεων στο τραπέζι, ήρθε να αυξήσει την απογοήτευση των Ελλήνων πολιτών από την καθεδρία του Φρανσουά Ολάντ στην Ευρώπη όχι ως σοσιαλιστή, αλλά ως ταγού της πολιτικής λιτότητας της Μέρκελ. Σίγουρα, η απεργία της ΕΣΗΕΑ την ημέρα της επίσκεψης του Ολάντ δεν ήταν και η πιο υπεύθυνη απόφαση, γιατί απουσίαζαν τα σχόλια, οι ερωτήσεις και οι δηλώσεις πολιτικών και δημοσιογράφων που θα συνέβαλαν σίγουρα σε μία πιο δημοκρατική διαδικασία στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Η απουσία ουσιαστικής πολιτικής έφερε και την απουσία από τα μέσα τις επόμενες ημέρες, αφού ο Φρανσουά Ολάντ, όπως και η Μέρκελ ήρθαν με άδεια χέρια. Το ερώτημα που τίθεται είναι το ακόλουθο: ως χώρα δε θα έπρεπε να έχουμε ως κίνητρο επισκέψεις των αρχηγών της Ευρώπης; Σίγουρα, η επίσκεψη του Ολάντ είναι σημαντική και καλώς ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να ενδυναμώσει την εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό. Ο στόχος είναι να τραβήξει τα βλέμματα υποψήφιων επενδυτών στην Ελλάδα, με στόχο να αναδείξει ότι υπάρχει ακόμη επιχειρηματικό ενδιαφέρον στη χώρα μας. Ο Έλληνας πολίτης όμως βιώνει τη νέα πραγματικότητα που προσπαθούν να επιβάλουν οι αρχηγοί της Ευρώπης με απαρχή τις επισκέψεις της Μέρκελ και του Ολάντ.

Η στρατηγική κατεύθυνση είναι ξεκάθαρη προς την Ελλάδα της κρίσης: είτε θα γίνουμε Βουλγαρία με μισθούς πείνας που εξυπηρετούν τις επενδύσεις στη χώρα μας, χωρίς καμία θωράκιση για υποψηφίους επενδυτές και ξεπούλημα όλων των υγιών επιχειρήσεων, είτε δε θα έχουμε καμία στήριξη από τον Γαλλογερμανικό άξονα. Η Βουλγαροποίηση δεν οδήγησε πουθενά κανένα κράτος, ούτε φυσικά την ίδια τη Βουλγαρία. Η στάση πληρωμών που έχει δημιουργηθεί από την ανέχεια των πολιτών οδεύει την Ελλάδα στην οριστική κατάρρευση.

Οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο και δεν δε βλέπουν καμία εξέλιξη στη χώρα τους, αφού το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: τα αφεντικά που καθορίζουν την τύχη της χώρας μας δε βρίσκονται στην Ελλάδα, αλλά κάνουν επισκέψεις και περιοδείες σε πληγέντα κράτη που έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο ως μέρος του σχεδίου της επίπλαστης σταθερότητας εις βάρος των συνανθρώπων μας που πεθαίνουν καθημερινά ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως επαγγελματίες, ως οικογενειάρχες, ως οντότητες. Οι φωτογραφίες των Αρχηγών των ευρωπαϊκών κρατών είναι μέρος του σχεδίου της ενίσχυσης μιας απροσδιόριστης Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που επιβάλλει την φτώχεια και τον εξευτελισμό στους λαούς της.

Μήπως λοιπόν οι θυσίες τελικά, γίνονται για την ευημερία των λίγων στην Ευρώπη των πολλών; Οι αξίες που θα έπρεπε να είναι η πυξίδα της Ευρώπης, γιατί έχουν ως κεντρικό άξονα μόνο τους αριθμούς και όχι τον άνθρωπο, πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι; Ίσως, η δύναμη της επικοινωνίας μάς ξεπερνά όλους. Ίσως το ψεύδος είναι ένα από τα κύρια μέσα κυριαρχίας και επίτευξης των στόχων της μειοψηφίας. Πάνω σε μία ψευδεπίγραφη ιδέα, αφοσιώθηκαν εκατομμύρια θεωρητικοί και ιδεολόγοι, για να αντιληφθούν σήμερα ότι για να κυβερνήσουν τελικά οι αριθμοί θα πρέπει να έχει προηγηθεί μία ψεύτικη ιδέα που συμπαρασύρει μαζί της τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, τη μεσαία τάξη, που μπορεί να έχει ως οδηγό τη μεγάλη ιδέα.

Γι’ αυτό και η μεσαία τάξη διέθετε πάντοτε στην καρδιά της επιστήμονες, δημοκράτες, ιδεολόγους, επαγγελματίες που μπορούσαν να ακολουθήσουν ένα όραμα που απουσιάζει από την κεντρική Ευρώπη της λιτότητας ως πολιτικής εξόδου από την κρίση, ως κατασκεύασμα των ίδιων των αριθμών, των ηγετών που λειτουργούν με κωδικούς και εξισώσεις που δεν μπορούν να εφαρμοστούν στους λαούς, αλλά έχουν ως στόχο να επιβεβαιώσουν ότι η εξίσωση απλά δε βγαίνει.

Πριν απαντήσουμε εάν ανήκουμε σε αυτή την Ευρώπη που καταπατά βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς ίχνος Κοινωνικού κράτους Δικαίου, θα πρέπει να λάβουμε μία απάντηση για τον ορισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θέλουν οι εταίροι μας.

Εάν οι Ευρωπαίοι πολίτες αδυνατούν πλέον να συνδιαμορφώσουν την ευρωπαϊκή πολιτική που σήμερα μας επιβάλλεται αυθαίρετα, εάν δεν μπορούν οι εθνικές κυβερνήσεις να συμμετάσχουν με τις δικές τους δυνάμεις στους ευρωπαϊκούς θεσμούς που εκφράζεται μέσα από την ψήφο των λαών που τις έχει εξουσιοδοτήσει και εάν μετά την αδυναμία να ασκήσουν νομισματική πολιτική, έχουν στερηθεί παντελώς το δικαίωμα και για χάραξη δημοσιονομικής πολιτικής, τότε δε μιλάμε για Ευρώπη των λαών, αλλά για Ευρώπη των αριθμών, Ευρώπη των ισχυρών και όχι Ευρώπη των αδυνάμων.

Η ώρα να δημιουργηθούν νέες ευρύτερες συμμαχίες έχει έρθει και η προσκόλληση της ελληνικής Κυβέρνησης στο μείγμα πολιτικής που επιβάλλει η Μέρκελ και οι πέριξ της είναι αμφίβολο πού μπορεί να οδηγήσει τον ελληνικό λαό, ο οποίος πλέον δεν μπορεί να συνεχίζει να στηρίζεται σε υποσχέσεις. Οι αριθμοί μας κυβέρνησαν ολοκληρωτικά τα τελευταία 4 χρόνια. Σήμερα, η απαίτηση του λαού είναι να φανούν τα όποια θετικά αποτελέσματα στην καθημερινότητά του. Και δυστυχώς η καθημερινότητα αντί να βελτιώνεται, δυσχεραίνει για τη μεσαία τάξη. Μήπως ήρθε η ώρα να κυβερνήσουν οι άνθρωποι;

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας