Ιδού λοιπόν η απορία: Και να μας χάριζαν τα χρήματα, εμείς θα τα παίρναμε;

Ακόμη και ένα ποσό 600 δισεκατομμυρίων ευρώ δεν είναι αρκετό για να τα βάλει με το παρακράτος που έχουν δημιουργήσει οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις. Είτε πρόκειται για τσαρλατάνους ελπίδας, είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι το κράτος αυτό αποκλειστικό δημιούργημα των μέχρι τώρα διεφθαρμένων κυβερνήσεων, δε θα ήθελε το σενάριο αυτό να ισχύσει. Προτιμούν κάποιοι ένα διαλυμένο κράτος μέσα στη διαπλοκή, παρά  ένα κράτος όπου θα λειτουργούν οι νόμοι και οι θεσμοί όπως αρμόζει σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

Η λίστα Λαγκάρντ, η ελληνική λίστα του Σίντλερ, η λίστα της ντροπής που πηγαίνει από συρτάρι σε χαλάκι για να κρυφτούν ονόματα, είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για το πώς το κράτος μας, παρόλο ότι βρίσκεται λίγο πριν την καταστροφή, συνεχίζει να λειτουργεί σαν το μαγαζάκι της γειτονιάς, το σπιτάκι των θεσμικών, σαν τη δουλίτσα των επαγγελματιών πολιτικών, το περίπτερο των ανθρώπων του συστήματος, που θεωρούν ότι όλα τους ανήκουν ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες και οι θεσμοί λειτουργούν αποκλειστικά για να υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα πολιτικών και όχι για να υπηρετούν τους πολίτες μιας χώρας και το κοινό καλό. Μέσα στη δίνη της κρίσης, η λίστα έγινε σαΐτα και τα παιδιά του λαού παίζουν με τα φτερά του Έλληνα που προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του όσο βλέπει το ψέμα να διογκώνεται ότι υπάρχει ένας ευγενής σκοπός πίσω από όλο αυτό το εκβιαστικό παιχνίδι.

Ο ευσυνείδητος πολίτης αγκομαχάει, αλλά θα έλεγε ευχαρίστως “χαλάλι” εάν η μάχη της επιβίωσης είχε ως στόχο να προστατεύσει την υπέρτατη αξία: την ίδια του την χώρα. “Τουλάχιστον οι προσπάθειες που καταβάλλει να μην πέσουν άλλη μία φορά στο κενό που έχουν δημιουργήσει τα κόμματα της διαφθοράς”, σκέφτεται ο βιοπαλαιστής. Πόσες λίστες υπάρχουν τελικά; Πόσες υπηρεσίες ενεπλάκησαν χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός;

Τελικά, όσο διατηρούμε την κυβέρνηση αυτή που εξασφαλίζει επίπλαστη σταθερότητα, μήπως διατηρούμε το παρακράτος της διαφθοράς; Μήπως προστατεύουμε τα συμφέροντα των ολίγων για άλλη μια φορά για να επιλέξουμε την πιο εύκολη λύση μιας δόσης που υποτίθεται ότι θα μας λυτρώσει; Πολύ νωρίς δεν αποκαταστάθηκε η εικόνα της θέσης του Προέδρου της Βουλής; Πολύ νωρίς δεν έκλεισε το ζήτημα από όλες τις πλευρές; Εάν συνέβαινε ένα παρόμοιο περιστατικό στην Ευρώπη (στην Ελλάδα τίποτα δε θυμίζει Ευρώπη), ανεξάρτητα εάν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, εάν τα γεγονότα ήταν αληθή, θα έπρεπε να περάσει αναμφισβήτητα ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να αποκατασταθούν πρόσωπα και πράγματα, θεσμοί και κόμματα.

Μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή; Τελικά η θέση του Προέδρου της Βουλής αντιπροσωπεύει μία κομματική θέση που καλύπτεται κάθε φορά από την υποσχετική των αρχηγών κομμάτων ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες στο εκάστοτε κόμμα ή θα έπρεπε να τοποθετούνται άνθρωποι υπεράνω υποψίας, υποδείγματα ανθρώπων με βίο απαλλαγμένο από τις συνήθεις πρακτικές των κομμάτων που επιβάλλουν ψηφοθηρικές μεθόδους λαμογιάς με περίεργους δεσμούς με την κοινωνία; Το σίγουρο είναι ότι σε αυτή την μπανανία που λέγεται Ελλάδα, κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουμε να σεβόμαστε τις αρχές και τις αξίες και να μην ντροπιάζουμε με εγωιστικές συμπεριφορές τους ίδιους τους θεσμούς, το υγιές Κράτος, όσο έχει απομείνει και αντιπροσωπεύει το νομοταγή πολίτη, όσο μπορεί να λειτουργήσει ακόμη στην παράλογη αυτή χώρα μας.

Όσο ξεφτιλίζεται το υγιές κομμάτι της Ελλάδας, αποσβήνεται ταυτοχρόνως και το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που διεκδικεί τη διαφάνεια, που είναι απαλλαγμένο από κομματικές ταυτότητες, που παράγει ιδέες καθημερινά, που φαντάζεται ότι ανήκει στους Έλληνες ένα μέλλον δημιουργικό, μία πραγματική συμμετοχική δημοκρατία, όπου ο πολίτης μπορεί να νιώθει ότι ζει σε ένα ασφαλές περιβάλλον με θεσμούς εν λειτουργία. Στην Ελλάδα όμως έχουμε τη δυνατότητα σε μία μέρα να τα σβήνουμε όλα από το χάρτη, σαν να μην συνέβη και τίποτα σπουδαίο. Αυτό που μένει σίγουρα στο μυαλό του Έλληνα πολίτη από την λίστα Λαγκάρντ, την καταγγελία που ενέπλεξε το όνομα του προέδρου της Βουλής, είναι ότι οι συντεχνίες και τα κυκλώματα συνεχίζουν να κυβερνούν, αφού αποδεικνύεται από τα γεγονότα ότι ούτε οι πολιτικοί τα βάζουν με πολιτικούς, ούτε οι δημοσιογράφοι με τους δημοσιογράφους, ούτε οι επιχειρηματίες με επιχειρηματίες.

Ο καθένας προσπαθεί να τα βάλει με όλους και με όλα αρκεί να μην πειραχθεί το σπιτάκι του, το συμφέρον του, η καβάτζα του, ο εαυτός του, εκεί που ανήκει γενικά, ο κόσμος που αντιπροσωπεύει, το κύκλωμα, το σινάφι, το σύστημα, το παρακλάδι, ο κλοιός, η στενή ομάδα, η σπείρα. Εάν σταθερότητα της κυβέρνησης ενώ βγαίνουν στην επιφάνεια τόσο μεγάλα σκάνδαλα, σημαίνει να τα αποκρύπτουμε ή καλύτερα να τα καταπίνουμε, προκειμένου να επιβιώσει όχι η Ελλάδα των αξιών, αλλά η Ελλάδα των πολιτικών συντεχνιών, τότε ευχαρίστως να πέσει επειγόντως, γιατί διακυβεύεται κάτι πιο δημοκρατικό ακόμα και από την σταθερότητα της κυβέρνησης: η σταθερότητα της ίδιας της ρημαγμένης και ετοιμόρροπης κοινωνίας, που αντιπροσωπεύεται όλο και λιγότερο στο δρόμο ανάμεσα στη λίστα Λαγκάρντ, τα επιχειρηματικά σκάνδαλα και τα ελληνικά κόμματα.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας

Πηγή: Εφημερίδα Το Άρθρο 05-10-2012