Ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται, οι δρόμοι όμως παραμένουν άδειοι. Γιατί άραγε;

Οι επαναστάτες τελείωσαν ή μήπως οι πολίτες είναι σύμφωνοι με την πολιτική του κ. Αντώνη Σαμαρά; Τα κόμματα ως εκφραστές των πολιτών καλύπτουν τις ανάγκες των ψηφοφόρων ή αναζητούν νέες διεξόδους με άλλες μορφές διαμαρτυρίας; Η νέα γενιά μήπως είναι πιο ράθυμη και της λείπει η αγωνιστικότητα; Οι πολίτες βλέπουν φως στο τούνελ ή τρέφουν τυφλή εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση που δεν τους επιτρέπει να επαναστατήσουν;

Ο φόβος έχει κυριεύσει τον κόσμο σε σημείο που δεν μπορεί να κατέβει στους δρόμους ή έχουν τρομοκρατηθεί από τα επεισόδια των τελευταίων χρόνων; Ως λαός έχουμε μάθει να κάνουμε υπομονή ή είμαστε πειθήνια όργανα της εκάστοτε κυβέρνησης; Μήπως οι εργοδότες αυτού του πλανήτη που λέγεται «Ελλάδα» απειλούν όλους τους εργαζομένους ή οι τελευταίοι απειλούν τους ανέργους για να μην χάσουν και οι τελευταίοι εργαζόμενοι αυτού του τόπου τη δουλειά τους; Υπάρχει περίπτωση η ανεργία να είναι πλασματική και να μας λένε ψέματα;

Ή τελικά δε βλέπουμε εσκεμμένα τον κόσμο της ανάπτυξης που επικαλείται ο Πρωθυπουργός; Μήπως σταμάτησαν τα κονδύλια για τους επαναστάτες του δρόμου ή πληρώνονται τελικά για να τους αφήσουν άδειους; Είναι βέβαιο ότι όλοι γνωρίζουμε ότι οι παραπάνω προβληματισμοί είναι ανεδαφικοί. Ποιοι είναι λοιπόν οι πραγματικοί λόγοι που ο κόσμος δεν κατεβαίνει στους δρόμους;

Σαφώς οι πολίτες δεν είναι ευχαριστημένοι που τα δικαιώματά τους έχουν καταπατηθεί όπως ποτέ με μισθούς πείνας στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και τον φόβο της απόλυσης να παραμονεύει κάθε στιγμή. Οι πολίτες αντιμετωπίζουν οι ίδιοι την έλλειψη ρευστότητας στην αγορά με την παράλληλη ακρίβεια που η κυβέρνηση έχει σταθεί παντελώς ανίκανη να αντιμετωπίσει. Και το χειρότερο: έχει εξαφανιστεί το όραμα από τους πολίτες και έχει αντικατασταθεί με μία σκιά στο βλέμμα για το μέλλον. Όλα τα μέτρα που λαμβάνει η Κυβέρνηση τα βιώνουν πρώτα οι πολίτες με μία ζωή εξαθλιωμένη και τους ανέργους να αυξάνονται επικινδύνως, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε ποσοστά ανέργων, ενώ τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής να συνεχίζουν την ανοδική πορεία.

Πώς εξηγείται λοιπόν οι πολίτες να μην κατεβαίνουν στους δρόμους; Η απάντηση είναι απλή και αφοπλιστική: Έχουν νιώσει στο πετσί τους τις συστημικές συγκεντρώσεις όλα τα χρόνια που γινόταν φαγοπότι εν αγνοία τους, τους δημοσίους υπαλλήλους που πληρώνονταν από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία για να οργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και πορείας και μοίραζαν μέσα στις υπηρεσίες καπελάκια και κασκόλ των κομμάτων.

Οι πολίτες βλέπουν ακόμη ότι οι συγκεντρώσεις είναι ταυτισμένοι με κόμματα τα οποία συνεχίζουν να λειτουργούν με παλαιοκομματική λογική και κουλτούρα που δεν συμβαδίζουν με τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Οι διαμαρτυρίες τόσα χρόνια στους δρόμους γίνονταν και από ανθρώπους που υπερασπίζονταν τα συμφέροντα των κομμάτων που τους διόρισαν, τις διπλές συντάξεις, τους υψηλούς μισθούς που θα ζήλευε οποιοσδήποτε Manager του ιδιωτικού τομέα, τα πιο απίθανα επιδόματα. Κι ενώ καρπούνταν οι περισσότεροι τα καλά των κομμάτων, που δημιούργησαν μαύρες τρύπες στα ταμεία τους και οι αρχηγοί τους ψήφισαν νόμους ντροπής για τα χρέη τους και τις χρηματοδοτήσεις, μήπως διασώσουν το τομάρι τους, σήμερα τολμούν να καλούν τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του με ανταλλάγματα παλιάς κοπής.

Ο κόσμος απορεί σήμερα και προβληματίζεται εάν η κάθοδος στους δρόμους από τους ανθρώπους που αντιπροσώπευαν τα κόμματα και έτρωγαν με χρυσά κουτάλια τα τελευταία χρόνια ήταν και μία φούσκα τελικά. Τα κόμματα, δυστυχώς, έχασαν μία ιστορική ευκαιρία, να αποκαταστήσουν έστω στοιχειωδώς την μαύρη εικόνα που έχουν σχηματίσει οι πολίτες γι’ αυτά, προτιμώντας να συνεχίσουν την κομματική τους πειθαρχία, τις επικοινωνιακές τακτικές που δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες των πολιτών, αλλά ούτε και με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας.

Οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι η λύση δε βρίσκεται σίγουρα στα κόμματα που έχουν σταματήσει για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας να είναι οι εκφραστές τους, ενώ βλέποντας τα μέτρα και την στάση σύσσωμου του πολιτικού κόσμου έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους και αποστασιοποιούνται επικινδύνως από τα πολιτικά δρώμενα με κίνδυνο να επικρατήσει μεγαλύτερη αποχή σε μελλοντικές εκλογές και πιο ανησυχητικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής.

Τα κόμματα κατόρθωσαν με την απαράλλακτη στάση τους να απαξιώσουν τα κόμματα στις συνειδήσεις των πολιτών με τους περισσότερους να απέχουν από τις πολιτικές εξελίξεις, γιατί πιστεύουν ακράδαντα ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει με τους ίδιους πολιτικούς που μας κυβερνούν την τελευταία 20ετία και εξαιτίας των οποίων έχουμε φθάσει σήμερα στη χρεωκοπία της ίδιας της Κοινωνίας. Οι πολίτες έχουν ωριμάσει και αυτό που αναζητούν και πρέπει επιτέλους να το αντιληφθούν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους είναι συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και απεργίες χωρίς κομματικές σημαίες και ταυτότητες.

Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει οι πολιτικοί να απεγκλωβιστούν από την κομματική λογική που υπαγορεύει την απόλυτη προσήλωση σε εγωιστικές αντιλήψεις και κομματικά συμφέροντα με συσχετισμούς δυνάμεων που δεν έχουν σχέση με την πραγματική κοινωνία.  Εάν δεν αναζητηθούν λόγοι από το σύνολο του πολιτικού κόσμου για να ενωθούν οι δυνάμεις και να διεκδικηθούν τα νόμιμα συμφέροντα των πολιτών, οι δρόμοι θα συνεχίσουν να παραμένουν άδειοι με την απορία του πολιτικού κόσμου να πλανάται: γιατί με τόσα δυσβάστακτα μέτρα ο κόσμος δεν κατεβαίνει στους δρόμους; Τι περιμένει για να αντιδράσει;

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όσοι έχουν αποστασιοποιηθεί από την ίδια την Κοινωνία είναι ότι οι πολίτες επαναστατούν στην καθημερινότητά τους με ένα διαφορετικό τρόπο: έχουν αρχίσει να μιλούν μεταξύ τους, να ανταλλάσσουν ιδέες, να συνδιαλέγονται να σχηματίζουν κοινό μέτωπο σε γειτονιές, να συνεργάζονται για να πραγματοποιούν μικρές καθημερινές πολιτικές πράξεις που πιάνουν όμως τόπο. Κάτι που δεν συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια της νεοπλουτίστικης φούσκας που αιωρείται ακόμη.  Η ώρα να καταδικάσουν τις λογικές των κομμάτων ξέρουν ότι θα έρθει την κατάλληλη στιγμή και αυτό περιμένουν.

Οι δρόμοι είναι επιβεβλημένο να γεμίσουν με τα απαράδεκτα και απάνθρωπα μέτρα της κυβέρνησης χωρίς μέλλον και προοπτική για την χώρα με καθαρά φοροεισπρακτική λογική. Η διαφορά είναι ότι αυτή την φορά πρέπει να γεμίσουν από πολίτες που διεκδικούν μία «στοιχειώδη Ευρώπη» στην καθημερινότητά τους και είναι απαλλαγμένοι από συμφέροντα που έφθασαν την Ελλάδα να χάσει τις αξίες και τον πολιτισμό της χάριν του πρόσκαιρου κέρδους και της λαμογιάς, χωρίς κανένα σεβασμό στους νόμους και το Σύνταγμα. Ένας καλός λόγος έχει γεννηθεί για να βγούμε στους δρόμους και αυτός είναι οι Γερμανικές οφειλές στην Ελλάδα από το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις για τα δεινά που προκάλεσαν οι Γερμανοί στη χώρα μας. Ας κάνουμε την αρχή μήπως έρθει η Ανάσταση σε αυτή την χώρα όπου η κάθαρση παραμένει να μην είναι ζητούμενο.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας