Ο Ήλιος σώζει ζωές

Όσο οι πολιτικοί του κομματικού παρελθόντος συλλαμβάνονται, τα μεγάλα κόμματα συνεχίζουν να παίζουν κοκορομαχίες σαν να μην τρέχει και τίποτα και οι βουλευτές  ψηφίζουν χρηματοδοτήσεις των κομμάτων στην πνοή της βουλής, η απόσταση μεταξύ κοινωνίας και πολιτών όλο και μεγαλώνει επικίνδυνα, αφού οι αντιπρόσωποί μας στη βουλή συνεχίζουν να μας παρατηρούν με τα κιάλια τους από το νησί της εξουσίας στο οποίο ζουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Την στιγμή που οι καθημερινοί πολίτες έρχονται σε επαφή με την όλο και πιο σκληρή πραγματικότητα μιας πολιτικής-φάντασμα, οι καρεκλοκένταυροι έχουν βγει για ψάρεμα, ενώ παράλληλα εμφανίζονται σε κανάλια «με ‘καψες», προκειμένου να μαζέψουν τον οβολό της ψήφου όσο-όσο.

Όσοι παρακολούθησαν τις δηλώσεις των Αμερικανών πολιτών στις 11/9 μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Trade Center της Νέας Υόρκης, θα θυμούνται ότι οι καθημερινοί πολίτες σήκωναν ανά τακτά χρονικά διαστήματα το βλέμμα τους ψηλά προς τον ουρανό, από φόβο μην τους πέσει τίποτα στο κεφάλι.

Τόσο μεγάλο ήταν το Σοκ. Έτσι νιώθουν σήμερα οι Έλληνες, που σήμερα φοβούνται να κοιτάξουν ψηλά γιατί δεν ξέρουν τι άλλο θα «φάνε» στο κεφάλι από φόρους μόλις τελειώσουν οι προεκλογικές υποσχέσεις περί δίκαιης μεταχείρισης των πολιτών και τις θεωρίες μιας άλλης Κοινωνίας με κίνητρα και οικονομική ανάπτυξη που δεν αφορούν δυστυχώς παρά μόνο τους «ημετέρους» και τους «οιονεί ημετέρους». Νομίζω ότι η τελευταία ευκαιρία που είχαν τελείωσε.

Η οικονομική κρίση αποδείχθηκε τα μέγιστα ότι ήταν πάνω απ’ όλα μία κρίση Αξιών και το λιγότερο που περίμεναν οι κοινοί θνητοί, αυτοί που δεν έπαιρναν τους παχυλούς μισθούς χωρίς λόγο, είναι ότι θα έβλεπαν μια στάση με ήθος, χωρίς εξυπνακιδισμούς και κρυφογελάκια στην πλάτη του ελληνικού λαού στα παράθυρα της ντροπής, παραιτήσεις βουλευτών λόγω ημερομηνίας λήξης της πολιτικής τους καριέρας δήθεν για την παραχώρηση των ηνίων σε νεότερους που δεν είναι άλλοι από επιλεγέντες σύμφωνα με την κομματική πειθαρχία που έχουν επιδείξει εδώ και αιώνες.

Και μιλάω για αιώνες αφού είναι γόνοι αποκλειστικά πολιτικών οικογενειών που ζουν εδώ και χρόνια εις βάρος της ηθικής συνείδησης των ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Ο απλός πολίτης δεν περίμενε μία σανίδα σωτηρίας από αυτούς που τον έριξαν στη θάλασσα, αλλά τουλάχιστον μία στάση αξιοπρέπειας, που θα δήλωνε ότι ο κάθε εξουσιαστής έχει προβεί σε έναν απολογισμό των πράξεών του. Αυτό που λοιπόν σώζει όλους τους «θεσμικούς» αυτούς που έχουν κάνει θεσμό την εξαπάτηση μέσω του πολιτικού marketing είναι ο ήλιος.

Η μόνη ελπίδα του Έλληνα σήμερα δυστυχώς δεν είναι ούτε από την αριστερά, ούτε από τη δεξιά, ούτε από το ανύπαρκτο κέντρο. Είναι αποκλειστικά από τον ήλιο, που μας φέρνει την ελπίδα με τις ηλιαχτίδες του και φωτίζει τους πάντες. Και αυτούς που ζουν στις βίλες, αλλά και τα υπόγεια που έχουν ίσα-ίσα ένα παράθυρο που βλέπει λίγο το δρόμο.

Ο ήλιος μάς φτιάχνει την ψυχολογία, αυτός είναι που μας δημιουργεί τη διάθεση για να σηκωθούμε, να αναπνεύσουμε, να θυμηθούμε ότι μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα του παράλογου δοσμένου ως λογικό, είμαστε άνθρωποι που πρέπει να δούμε φως στη ζωή μας, τη δουλειά μας, την χώρα μας. Ακόμη και όταν δεν ξεπροβάλλει, μας βοηθάει γιατί έχουμε την ελπίδα στην καθημερινότητά μας ότι θα βγάλει ήλιο. Κάτι που δε συμβαίνει σίγουρα με την πολιτική ζωή της χώρας.

Δεν θα ήθελα να φανταστώ ούτε στιγμή τη ζωή των Ελλήνων, τη δική μου ζωή, χωρίς ήλιο. Και πολύ περισσότερο δε θα ήθελαν επ ουδενί να την φανταστούν οι πολιτικοί μας, οι οποίοι δε θα δεχόντουσαν μόνο γιαούρτια, ντομάτες και απεργίες, αλλά θα έπρεπε να τρέξουν να σωθούν κάπου που δεν θα τους βλέπει ο ήλιος…

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας

Πηγή: Εφημερίδα Το Άρθρο