Οι άνθρωποι πεθαίνουν, το σύστημα ποτέ!

Ο Βενιζέλος πρωταθλητής στο τένις, ο Παπακωνσταντίνου άπαιχτος

Οι άνθρωποι πεθαίνουν, το σύστημα ποτέ!

Σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος δε θα μπορούσε ένας Υπουργός να επιβιώσει μετά το τεράστιο σκάνδαλο του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο Βενιζέλος ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης αμέσως μετά τον Άκη και τα πάντα συγκαλήφθηκαν. Κανείς δεν ακούμπησε τον Βενιζέλο ως πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ από τον οποίο τα πάντα περνάνε ξυστά. Σήμερα η λίστα Λαγκάρντ έρχεται να αναδείξει το δυσθεώρατο βάθος της διαφθοράς, τους μηχανισμούς που ζουν και βασιλεύουν, τους ελιγμούς εις βάρος του ελληνικού λαού που συνεχίζουν ως να μην έχει συμβεί τίποτα.

Για άλλη μια φορά ο Βενιζέλος χρησιμοποιεί το ταλέντο του στο επικοινωνιακό τερέν για να αποκρούσει τις ευθύνες του ως Υπουργός Οικονομικών, όσον αφορά στην περιβόητη λίστα για να προστατευθούν οι ημέτεροι. Και δεν φτάνουν όλα αυτά με το φιάσκο περί κάλπης στη βουλή όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν γύρω μας, αλλά ο Πρωθυπουργός που θέλει δήθεν να τα αλλάξει όλα, τον προστατεύει μην τυχόν επηρεαστεί η μαϊμού κυβερνητική συνοχή που πέφτει διαρκώς πάνω σε μπανανόφλουδες.

Ο Παπακωνσταντίνου έχει το θράσος να βγαίνει και να έχει απέναντι του τον ελληνικό λαό, να διατυμπανίζει ότι είναι άνεργος και αδικημένος που απλά έχασε ο άνθρωπος το cd. Η προσπάθεια συγκάλυψης έφερε μαζί και τον επικοινωνιακό αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης με την υπόθεση της Βίλας Αμαλίας, όταν οι άρχοντες της διαφθοράς ξυπνούν μέσα στις βιλάρες τους χωρίς να τους ακουμπάει κανείς, γιατί το σύστημα είναι για άλλη μια φορά απόλυτα κυρίαρχο. Είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν, ενώ το σύστημα ποτέ. Γιατί πάντοτε το σύστημα θα βρίσκει τους ανθρώπους για να κάνει τη δουλειά του.

Σε αυτή τη συνομοταξία ανθρώπων ανήκει και ο Παπακωνσταντίνου, ως άνθρωπος του συστήματος, ο οποίος ανέλαβε μία συγκεκριμένη δουλειά. Το ίδιο ισχύει για τον Παπαδήμου ως άνθρωπο των Τραπεζών. Ηρθε η κατάλληλη στιγμή για τον κατάλληλο άνθρωπο ως project των ανθρώπων του συστήματος, ως μία καλή ιδέα για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα, να μη διακυβευθεί η ισορροπία των Τραπεζών, η επιβίωση του κομματικού κατεστημένου. Γιατί τόσο μεγάλη υπεράσπιση της λεγόμενης κυβερνητικής συνοχής;

Υπάρχει τελικά κάτι που ενώνει τους συγκυβερνώντες πέρα από τις ψήφους που μετά τις δύο διαγραφές της ΔΗΜΑΡ λιγοστεύουν; Θα μου πείτε έχουν ήδη έτοιμη την καβάτζα τους, από τις διαρροές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που ουσιαστικά τους ενώνει είναι η προστασία του συστήματος και το κομματικό συμφέρον που όσο και να ανακοινώνουν οι εκπρόσωποι των τριών κομμάτων ότι έχει παραμεριστεί χάριν του δημόσιου συμφέροντος, βρίσκεται πρώτο στην ιεραρχία των επιλογών.

Η Νέα Δημοκρατία γνωρίζει καλά ότι όσο συγκυβερνάει με το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά το εκμηδενίζει και είναι έτοιμη να απορροφήσει τους εναπομείναντες λιγοστούς ψηφοφόρους και βουλευτές σε μία ενιαία μορφή. Ανάμεσα στους ανθρώπους που θα ενσωματωθούν στη Νέα Δημοκρατία είναι πρώτος και ο Βενιζέλος. Το ΠΑΣΟΚ κερδίζει χρόνο συμμετέχοντας στην Κυβέρνηση πριν εκμηδενιστεί, αλλά δεν έχει και καμία άλλη επιλογή.

Η ΔΗΜΑΡ είναι βέβαιο ότι θα πληρώσει για τις επιλογές της   και με δυσκολία θα βρίσκεται στην επόμενη Βουλή, αφού οι άνθρωποι της αριστεράς που τον στήριξαν έχουν καταδικάσει τις επιλογές της. Εξάλλου, η ΔΗΜΑΡ εκφράζεται κυρίως στο πρόσωπο του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος θα αξιοποιηθεί με κάποιον τρόπο στη μετέπειτα πολιτική σκηνή της χώρας για τους ίδιους λόγους που βρίσκεται σήμερα και στην Κυβέρνηση.

Η προστασία του συστήματος, η συγκάλυψη, η στήριξη στο πρόσωπο του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ ήδη φθείρουν σημαντικά την Κυβέρνηση και περισσότερο τον Αντώνη Σαμαρά που έχει ευκαιρία να τολμήσει και άλλη μια φορά δεν το πράττει. Οσο στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κυριαρχεί το θέμα με η Βίλα Αμαλίας, ο πολίτης γνωρίζει καλά ότι ο Άκης, ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, ο Σημίτης, ο Παπαδημος, δεν χρησιμοποίησαν για τις πράξεις τους που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή μάσκες, μπουκάλια, λοστούς. Ηταν ντυμένοι με τα κουστούμια τους, εμφανίζονταν στα Μέσα, ψήφιζαν στη Βουλή, απολάμβαναν τα προνόμια και τις ασυλίες.