Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς… Ευρωπαίους!

Φαίνεται ότι οι Γερμανοί έχουν μόνο μάθει να φέρνουν τον λογαριασμό και όχι να τον πληρώνουν. Οι γερμανικές αποζημιώσεις που δεν ήρθαν ποτέ στην χώρα μας λόγω συμφερόντων αγγίζουν το υπέρογκο ποσό των 162 δισεκατομμυρίων χωρίς να υπολογιστούν τόκοι που συνηθίζουν να επιβάλουν οι δανειστές μας. Τα τελευταία 4 χρόνια παρατηρούμε τον κ. Σόιμπλε, όπως και την κα Μέρκελ, να είναι κάθετοι στις δηλώσεις τους: πρέπει να πληρώνουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις και μάλιστα ακριβά, αφού οι τόκοι καλά κρατούν για να εξασφαλίζουν υπέρογκα κέρδη στη φιλέσπλαχνη Γερμανία.

Ακολουθώντας τις διαταγές της Γερμανίας κατά γράμμα έπρεπε να κόψουμε ως κράτος από τους καθημερινούς ανθρώπους τους μισθούς και τις συντάξεις, τα Εφάπαξ, τα ομόλογα, να φορτώσουμε τους Έλληνες με φόρους που μειώνουν την ρευστότητα, να καταστρέψουμε και να θερίσουμε επαγγελματίες, να καταργήσουμε την έννοια της ελπίδας και της προοπτικής. Από την πρώτη μέρα επιβολής παράλογων μέτρων ακούγαμε τη λέξη ανάπτυξη ως καρότο που δε δόθηκε στους Έλληνες ποτέ τελικά.

Η αγορά καταστράφηκε με την κήρυξη του οικονομικού πολέμου απευθείας από το Βερολίνο, η αγορά ισοπεδώθηκε, το δημόσιο εξευτελίστηκε, ο ιδιωτικός τομέας υπάρχει αποκλειστικά ως μέσο επιβίωσης το οποίο ανανεώνεται μέρα με τη μέρα χωρίς να γνωρίζει κανείς τι του ξημερώνει. Τα μέτρα επιβλήθηκαν με την υποσχετική της ανάπτυξης που δεν ήρθε ποτέ, χωρίς να ζητηθούν ευθύνες από τους δανειστές μας που ήρθαν και εξευτέλισαν τους υπουργούς ως τελευταίους, δίχως να τους αφήσουν την παραμικρή αρμοδιότητα για να υποστηρίξουν την θέση τους και καθιέρωσαν την φτώχεια και την απογοήτευση ως διεθνή τάχα πρακτική της εύρυθμης αγοράς και λειτουργίας.

Το φοβερό είναι ότι παρά τα αποτελέσματα της επιβληθείσας πολιτικής, συνεχίζουμε και περιμένουμε το πράσινο φως για την έγκριση των πιο απλών δημοσιονομικών μέτρων, όπως είναι ο καθορισμός του ΦΠΑ της εστίασης, την ρύθμιση των κόκκινων δανείων, μέτρα για την ανεργία και τον τουρισμό. Αντί να ζητήσουμε ευθύνες για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους, βαράμε προσοχή κάθε φορά που τα αποτελέσματα που οι ίδιοι φέρνουν δεν οδηγούν στην ανάκαμψη της οικονομίας.

Η Τρόικα πρέπει να αποφασίσει: ή θα κυβερνάει και θα αναλαμβάνει τις ευθύνες της διακυβέρνησης ή θα πρέπει να αφήσει δικαιοδοσίες στους Έλληνες πολιτικούς για να αναλάβουν τις ευθύνες της ψήφου του ελληνικού λαού και να λειτουργήσει η κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Οι καλοί λογαριασμοί όμως κάνουν τους καλούς… Ευρωπαίους ή ετέρους σύμφωνα με την ευρωπαϊκή κουλτούρα και ορολογία. Και η φράση αυτή επιβεβαιώνεται με την εύστοχη επαναφορά του ζητήματος των γερμανικών αποζημιώσεων το οποίο έφεραν η αξιωματική αντιπολίτευση, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο κ. Αβραμόπουλος, που φυσικά δεν στάθηκαν ικανοί να πτοήσουν τους Γερμανούς και ειδικά τον κ. Σόιμπλε, ο οποίος παραμένει ακάθεκτος.

Το πρώτο βήμα της διαπραγμάτευσης έγινε, αλλά περιμένουμε να δούμε τα επόμενα τα οποία θα πρέπει να είναι ακόμη πιο σθεναρά μετά την τραγική αντίδραση του κ. Σόιμπλε. Όπως επιβάλλονται τα μέτρα για να ικανοποιούνται οι τοκογλύφοι μας, όπως ψάχνουμε κάθε μήνα να καλύψουμε τα δημοσιονομικά κενά που δημιουργεί η πολιτική λιτότητας από μήνα σε μήνα, όπως κουρεύονται καταθέσεις στην Κύπρο και ζούμε μέσα σε μεγαλύτερη ανασφάλεια μέχρι να συμβεί το ίδιο και στην Ελλάδα, έτσι απλά θα διεκδικήσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις που δεν λάβαμε ποτέ. Δεν θα κληθούμε να βρούμε εμείς τον τρόπο να πληρώσουμε λογαριασμό, αλλά οι Γερμανοί αυτή την φορά.

Εάν διαθέταμε τους πολιτικούς που θα μας εξέφραζαν πραγματικά, που θα ήταν διατεθειμένοι να επαναφέρουν στους πληγωμένους Έλληνες έστω ψήγματα υπερηφάνειας, τότε θα κουρεύαμε το χρέος από μόνοι μας και ας μας πήγαιναν στα διεθνή δικαστήρια. Η άτεγκτη στάση της Γερμανικής ηγεσίας στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα για το σύνολο της Ευρώπης και της αρχικής ιδέας δημιουργίας, αναδεικνύει την Ευρώπη που οραματίζεται η Γερμανία του Σόιμπλε και της Μέρκελ, αυτήν που θα έπρεπε ήδη να έχουμε καταψηφίσει. Γιατί η ελληνική κυβέρνηση, αλήθεια, δεν συνυπολογίζει άμεσα στο χρέος της τις αξιώσεις της από τις Γερμανικές αποζημιώσεις; Τι περιμένει μετά από τη Γερμανική στάση της ντροπής; Πώς ανέχεται μία Γερμανία να απαιτεί τα χρέη να ξεπληρώνονται, ενώ αυτή διαθέτει την αυθαίρετη δικαιοδοσία να λέει απλά “δεν πληρώνω και άμα σας αρέσει”;

Πώς εξηγείται ότι είμαστε το μόνο κράτος που δεν έχουμε εισπράξει ακόμη τις Γερμανικές αποζημιώσεις; Αυτή την στιγμή η ελληνική κυβέρνηση καλείται να χρησιμοποιήσει το πιο σημαντικό διαπραγματευτικό χαρτί που έχει στα χέρια της και να διεκδικήσει με την τακτική που τη δίδαξαν οι δανειστές της το γερμανικό χρέος μέχρι το τελευταίο ευρώ. Όπως υπάρχουν τα εθνικά δικαστήρια που κρίνουν τις οικονομικές διαφορές μεταξύ τοκογλύφων και θυμάτων, έτσι μπορεί η Ελλάδα να λύσει τις διαφορές της με τη Γερμανία στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Αρκεί να περάσει στο επόμενο στάδιο της διαπραγμάτευσης. Άραγε, εάν επανέλθει το δίλημμα της παραμονής μας στο ευρώ στην περίπτωση που διεκδικήσουμε όπως μας αξίζει τις γερμανικές αποζημιώσεις, τι θα πράξουμε; Πάλι θα επιλέξουμε να σκύψουμε το κεφάλι αντί να προστατεύσουμε τα συμφέροντα της χώρας; Η Κυβέρνηση απέναντι στο σκάνδαλο της Siemens, επέλεξε να συγκαλύψει την υπόθεση από το να αναδείξει πόσο διεφθαρμένο είναι το Γερμανικό κράτος. Ελπίζουμε να μην πράξει το ίδιο και στην περίπτωση των γερμανικών αποζημιώσεων.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας