Όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν!

Μέχρι και Κυριακή θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά. Ευτυχώς, γιατί όλοι οι πολίτες είχαν αρχίσει να ανησυχούν εάν θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με κλειστά μαγαζιά τις Κυριακές. Η μόνη μεταμφιεσμένη μέρα για να μη βλέπουμε τη διαλυμένη αγορά των άδειων καταστημάτων και των άφραγκων πολιτών και ξαφνικά θέλουν να την ενισχύσουν με το να τα αφήσουν ανοικτά και να θυμόμαστε την ένδεια μας και την Κυριακή.

Για άλλη μια φορά η Κυβέρνηση κινείται με πράξεις εντυπωσιασμού, ενώ είναι τσιράκι των υπαλλήλων της Βουλής που κάνουν ό,τι θέλουν, γιατί έχουν εκπαιδευτεί στη Δημοκρατία της λαμογιάς, του μέσου, της εξουσίας, του τηλεφώνου που χτυπάει, των παράνομων χρηματοδοτήσεων των κομμάτων που πέφτουν κάτω από το τραπέζι. Άντε να τα βάλει τώρα αυτός που έγινε βουλευτής με τον επιχειρηματία που επένδυσε πάνω του τεράστια κεφάλαια με αντάλλαγμα τον διορισμό της κόρης του. Το προφίλ του υπαλλήλου της Βουλής αντικατοπτρίζει τον σημερινό έλληνα πολιτικό γιατί πολύ απλά είναι το απόλυτο δημιούργημά του, ο κλώνος του, που κάνει ό,τι θέλει, δεν υπολογίζει την κοινωνία και λειτουργεί ως κράτος ένα κράτει. “Εγώ που σε έβαλα στη βουλή, θα μου πεις εμένα;” Σε αυτή τη φράση συνοψίζεται και όλο το ζουμί της πολιτικής σκηνής.

Οι πιο προνομιούχοι υπάλληλοι τολμούν να μιλάνε χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα πως περνάει ο Ελληνας, πως ζει ο μέσος εργαζόμενος που ξεκινάει τη μέρα του χωρίς να ξέρει εάν στο τέλος της ημέρας θα έχει δουλειά. Το υπαλληλάκι της βουλής δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ του λοιπόν εάν θα χάσει τη δουλειά του, εάν θα πληρωθεί στο τέλος του μήνα, εάν υπάρχει το μέλλον για εκείνον και την οικογένειά του. Αυτά είναι διασφαλισμένα χάρη σε αυτούς που μας κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια από όλα τα κόμματα που ανέχονταν να ζουν μέσα στην ξεφτίλα της διαπλοκής, μέσα στην ίδια τη βουλή. Οι μισθοί που έχει λάβει μέχρι σήμερα ένας υπάλληλος μέσης ηλικίας της βουλής είναι πολλές φορές περισσότεροι από όσους θα λάβει σε όλη του τη ζωή ένας υπάλληλος με ανταγωνιστικό μάλιστα μισθό που έμεινε όμως εκτός συστήματος.

Οι κρατικές δαπάνες συνεχίζουν να βαραίνουν τις πλάτες των ελλήνων πολιτών που πασχίζουν να τα καταφέρουν, όταν το καναλάκι της βουλής, το άχρηστο αυτό διατηρητέο δεν το ακουμπάει κανείς, όσο και αν φωνάζουμε όλοι να κλείσει επιτέλους και να γίνει με εξευτελιστικό κόστος διαδικτυακό. Δυστυχώς έφυγε από την επικαιρότητα το θέμα για το κανάλι της βουλής με την κατάλληλη τρίπλα και δεν πρόκειται να επανέλθει. Γιατί να βρίσκονται στο απυρόβλητο ακόμη όσοι βρίσκονται στην καρδιά του συστήματος; Θα μπορούσαν ειδικά οι υπάλληλοι της βουλής να λαμβάνουν αποκλειστικά το βασικό μισθό για όσο κυριαρχεί η κρίση στην Ελλάδα. Με ποια κριτήρια έχουν οριστεί οι μισθοί των υπαλλήλων και ποιοι είναι αυτοί που προκαλούν με απειλές;

Γιατί δε γίνεται ειδικά για τους υπαλλήλους της βουλής άρση της μονιμότητας εν μέσω κρίσης; Τελικά το δημοψήφισμα ως εργαλείο της δημοκρατίας πού χρησιμεύει; Γιατί για θέματα της κεντρικής διοίκησης δεν κάνουμε δημοψήφισμα; Πώς θα αντιληφθεί τελικά ο υπάλληλος της βουλής ότι όλη η κοινωνία αγανακτεί με τον προστατευτικό μανδύα που απολαμβάνει στην καρδιά της κρίσης που ενώ όλα καταστρέφονται γύρω μας, αυτοί πρέπει να περάσουν αμόλυντοι από την αγορά που χαροπαλεύει;

Τι έκαναν οι υπάλληλοι της βουλής για να βρίσκονται στις θέσεις τους πέρα από τους βλαχοδήμαρχους με τις σειρήνες που έβαζαν πάνω από τις πολυτελείς BMW και τις ειδικές κάρτες με τις οποίες μπαινόβγαιναν μέσα στη βουλή και κανόνισαν εγκαίρως να τους διορίσουν; Ξαφνικά θυμήθηκαν ότι πρέπει να επαναστατήσουν όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα του οίκου τους χωρίς να υπολογίσουν ούτε στιγμή το κόστος, όχι μόνο το πολιτικό, αλλά και το ηθικό, για την κοινωνία που προσπαθεί να σταθεί όρθια. Δεν είναι μόνο οι υπάλληλοι της βουλής που θα πρέπει να πατήσουν επιτέλους στη γη βέβαια, αλλά και οι 300 βουλευτές μας, οι οποίοι πληρώνονται αδρά παρά τις τόσο υψηλές φορολογικές δηλώσεις με τα μυθικά περιουσιακά στοιχεία, που δεν ιδρώνουν το αυτί κανενός, για να μην πληρώνονται τουλάχιστον για την περίοδο που περνάμε, αλλά αντίθετα την στιγμή που το κράτος έχει βουλιάξει, συνεχίζει αγέρωχη η πολιτική που καθιστά τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Ακούμε για αλλαγή στον εκλογικό νόμο με πιο αναλογικά κριτήρια, αλλά δεν έχει ακουστεί απολύτως τίποτα για μείωση του αριθμού των βουλευτών.

Τα έξοδα του κράτους συνεχίζουν να μας πνίγουν για να θιχτούν πάλι, το μόνο σίγουρο, οι μισθοί και οι συντάξεις. Διατυμπανίζει ο Πρωθυπουργός ξανά και ξανά ότι δεν πρόκειται πλέον να ακουμπήσει μισθούς και συντάξεις, λέγοντας ψέμματα στον ελληνικό λαό, αφού μιλάει μόνο για αποφυγή της άμεσης μείωσης και όχι της έμμεσης. Οσο συνεχίζουν οι σπατάλες προστατεύοντας το τεράστιο κράτος, θα φτάσουμε στο σημείο να θιχτούν πάλι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι με το κατάλληλο κατασκεύασμα ενός πρόσθετου φόρου που θα έρθει να μειώσει το εισόδημα, το καλάθι της νοικοκυράς, που θα κάνει ακόμη πιο δύσκολη την επιβίωση. Για να θιχτούν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι δεν χρειάζεται να μειώσουν απαραίτητα τους μισθούς και τις συντάξεις, αλλά να επιβάλουν νέους δυσβάστακτους φόρους.

Εάν δεν το έχετε καταλάβει ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ, αλλά τελικά ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ. Η τελευταία ελπίδα του έλληνα πολίτη είναι να μην ισχύσει και το ίδιο για την περιβόητη δόση που λειτούργησε ως όχημα επιβίωσης για την σημερινή κυβέρνηση, όχι όμως και για τους πολίτες που κάθε μέρα που περνάει βρίσκονται σε ακόμη πιο δεινή θέση.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας