Πολιτική της Βιομηχανίας ή βιομηχανία της πολιτικής;

Τρώγονται όλοι,Έλληνες και ξένοι, ότι δεν παράγουμε.  Μέγα λάθος. Όσοι οικονομολόγοι διατυμπανίζουν ότι έχουμε μόνο τον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών και καθόλου πλέον βιομηχανία, πλανώνται πλάνην οικτράν. Απ´ ότι φαίνεται έχουμε ως χώρα μεγάλη βιομηχανία και μάλιστα από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης. Ποια ¨βουλγάρικη¨ φέτα, ποιο λάδι και ποια ελιά. Απλά η Ελλάδα, είδε από νωρίς πού είναι το μέλλον και το έριξε σε συγκεκριμένες επενδύσεις: στη βιομηχανία της πολιτικής.

Εύκολο το έχεις; Ξέρεις τι είναι να δημιουργείς στην ίδια σου την χώρα ελληνικό προιόν και εν μέσω κρίσης να έχει τόσο μεγάλη ζήτηση; Και όχι μόνο ζήτηση, αλλά και σπανιότητα, το άλλο μυστικό της επιτυχίας ενός προϊόντος. Εάν μας ρωτήσει κάποιος λοιπόν εφεξής εάν έχουμε βιομηχανία στην Ελλάδα, η απάντηση είναι βαρβάτη: ΝΑΙ με κεφαλαία. Έχουμε στήσει μία βιομηχανία, όπως καμία χώρα δεν θα μπορούσε να κάνει. Σε όλα τα στάδια παραγωγής. Μέχρι και το περιτύλιγμα, είναι ελληνικής παραγωγής.  Πριν από κάθε τρελή μπίζνα, φροντίσαμε να έχουμε καλές ιδέες για να στήσουμε μαγαζάκια σε όλους τους νομούς και δήμους για να τραβήξουμε το ενδιαφέρον όλων μέσα και έξω από την χώρα. Αμέτρητες εξαγωγές πακεταρισμένων ελκυστικών άυλων προϊόντων με μεγάλη προοπτική μίζας, κινήσεις λογαριασμών μέσω υπόγειων διαδρομών με φανατικούς και συνάμα αξιόπιστους καταναλωτές σε όλο τον πλανήτη Ελλάδα και φυσικά στο εξωτερικό.

Γιατί μπορεί εμείς να μην φτιάχνουμε VW και Mercedes, αλλά ξέραμε όλα αυτά τα χρόνια με ποιον τρόπο να τα αγοράζουμε και να στηρίζουμε γερμανικές και αμερικάνικες επιχειρήσεις, στην Ελλάδα της εδραιωμένης και νομιμοποιημένης λαμογιάς ως τεχνογνωσία πατενταρισμένη με τέτοιον τρόπο που όλοι μασάνε. Ως Ελληνάρες γεμάτοι περηφάνια για τα ανδραγαθήματά μας, καθόμαστε  και κοιτούσαμε τα μικρομάγαζα της βιομηχανίας που όλο και εξαπλώνονταν με ραγδαίους ρυθμούς για να φθάσει αισίως μετά από ένα πάρτυ 30 χρόνων στον απόλυτο κορεσμό. Τι δεν πήγε, λοιπόν, καλά με την πολιτική Βιομηχανία της Ελλάδος;

Σταματήσαμε έτσι ξαφνικά να καταναλώνουμε το πολιτικό ελληνικό προϊόν με την σφραγίδα του κράτους μας; Όχι, βέβαια. Απλά νομίζαμε ότι είμαστε χειρότεροι, με την καλή έννοια, από τους δανειστές μας, τους δήθεν υπερασπιστές της Ευρωπαϊκής ιδέας των τραπεζών. Από την στιγμή που γκρεμίστηκε το τείχος -και δεν είναι σήμερα, να θυμίσω τις ιστορικές στιγμές που κατηγορούσαν τα Πασόκια τους Νεοδημοκράτες ότι πήγαν στους Ευρωπαίους και παρουσίασαν τα αληθινά στοιχεία και τούμπαλιν- ήρθαμε αντιμέτωποι με μία πραγματικότητα που δεν είχαμε φανταστεί, γιατί απλούστατα, όταν ζεις στην ανομία και την λαμογιά όλη σου η ζωή, όταν ο μόνος τρόπος να κινήσεις το σύστημα είναι να γίνεις κι εσύ ο ίδιος λαμόγιο, τότε θες, δε θες, αφομοιώνεσαι και ας μην είναι αυτοσκοπός. Τι φταίει λοιπόν για την κατάρρευση της πολιτικής βιομηχανίας, της βιομηχανίας της πολιτικής, όπως θέλετε πέστε το: το ΣΥΣΤΗΜΑ. Αυτή είναι η απάντηση.

Και σε όποιους αρέσει, δηλαδή σχεδόν σε όλους. Γιατί αυτή την ύστατη στιγμή της Ελλάδος, δεν έχουμε μάθει να αναζητάμε υγιείς τρόπους για να δραπετεύσουμε από την κρίση, αντίθετως γινόμαστε έρμαιο των παιχνιδιών στην Ευρώπη και προσπαθούμε να βρούμε ελληνικούς τρόπους με σημαία το κομματικό συμφέρον, τη δεύτερη φύση μας, το υποσυνείδητο των Ελλήνων που δεν φαντάζονταν όλα αυτά τα χρόνια ότι θα μπορούσε να υπάρχει ή να δημιουργηθεί ένα κόμμα διαφορετικό από τη Νέα Δημοκρατία ή το Πασόκ.

Και πάλι όμως κατορθώσαμε και δημιουργήσαμε τους συσχετισμούς που στηρίζονταν στις φιλοδοξίες και το Αρχηγιλίκι που πήγαζε από τους υπουργικούς θώκους, τα τεράστια γραφεία στα Υπουργεία, τα αλεξίσφαιρα αυτοκίνητα, τις προσωπικές φιλοδοξίες που οδηγούν σκαπανείς της ελληνικής κομματικής νοοτροπίας και κουλτούρας να μιλάνε σήμερα για νέα κόμματα που θα έρθουν να αναπαράγουν τις παλαιοκομματικές λογικές, προσαρμοσμένες όμως σε νέα δεδομένα. Μετά από 2,5 χρόνια από τότε που έγιναν τα εγκαίνια της κρίσης, προσπαθούμε, αντί να αλλάξουμε ριζικά νοοτροπία, να περισώσουμε ό,τι μπορεί να απομείνει από την ελληνική Βιομηχανία, το πολιτικό οικοδόμημα της ντροπής, γιατί απλά δεν μπορούμε να στραφούμε εναντίον του εαυτού μας. Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, πες μου, υπάρχει πιο όμορφη χώρα από τη δική μας, όπου μπορεί ο καθένας να κάνει την λαμογιά του και να μην τιμωρείται;

Τελικά, ο Τσοχατζόπουλος μόνο ήταν η δίνη του κακού; Κανείς άλλος, βρε παιδιά, δε βρέθηκε ακόμα; Μήπως τα κρατάτε τα σκανδαλάκια για να μην χαλάσει η δήθεν ισορροπία της κυβέρνησης; Σίγουρα τα φυλάνε για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης όταν θα διακυβεύονται περισσότερα συμφέροντα. Όσον αφορά εκείνους που βρίσκονται εκτός σύστηματος, συνεχίζουν και είναι αδύναμοι να συμμετέχουν στις εξελίξεις. Κοιτάξτε γύρω σας και παρακολουθήστε όσους βρίσκονταν όλα αυτά τα χρόνια στην καρδιά της λήψης των αποφάσεων.

Εκεί βρίσκονται ακόμα, αυτό που διαφέρει είναι ότι μεταπηδάνε σε άλλο άλογο που θα τους κάνει τα κέφια. Για άλλη μία φορά καταστρέφουν τη γενιά της δημιουργίας, των ενσήμων, της οικογένειας για χάρη της βιομηχανίας κερδών, των θέσεων, του πολιτικού lifestyle, της κοινωνικής αναγνώρισης που προσφέρει η ταύτιση ή η πλήρης ένταξη στους κομματικούς μηχανισμούς που τρώνε τους θεσμούς ή μάλλον τα απομεινάρια τους. Το σύστημα συνεχίζει να αποτελεί κινητήρια δύναμη για την στρατηγική των επόμενων κινήσεων, αλλά και για εξιλαστήριο θύμα, αφού στην Ελλάδα που γνωρίσαμε, γνωρίζουμε και απ´ ότι φαίνεται και στην Ελλάδα που θα πεθάνουμε, το μόνο που θα φταίει είναι το Σύστημα και όχι οι άνθρωποι που το κινούν.

Είναι οι ίδιοι που φροντίζουν σήμερα να δημιουργήσουν εκ νέου τον δικομματισμό που μας έφερε μέχρι εδώ, να διχοτομήσουν την κοινωνία σε δύο δύναμεις, να δημιουργήσουν πολιτική αντιπαράθεση τύπου δεκαετίας ´80, για να πιστέψει ο κόσμος ότι μπορεί και πάλι να διεκδικήσει το μέλλον του μέσα από την επανασύνδεσή του με το ένα ή το άλλο κόμμα, που παραμένουν αδιάφορα σε όσους δεν έχουν ενταχθεί ποτέ σε συστημικά μορφώματα κάθε λογής και η ένταξή τους δεν αποτελεί ούτε κατά διάννοια επιλογή για την ανασύσταση, αναδιοργάνωση, ή ανασυγκρότηση της Ελλάδος ή όπως θέλουν να αποκαλέσουν το δήθεν κίνητρο για να προσελκύσουν ψηφοφόρους ή καλύτερα οπαδούς.

Ο μόνος τρόπος να σπάσουμε οριστικά τους δεσμούς μας με την πολιτική βιομηχανία της Ελλάδος είναι να σταματήσουμε να καταναλώνουμε τα προϊόντα του κομματικού οικοδομήματος με μόνιμο μποϊκοτάζ, σταθερή αλλαγή στάσης ζωής, προσανατολισμένη σε πραγματικές αξίες. Γιατί όσο και να προσπαθούν να αλλάξουν τις ετικέτες, γνωρίζουμε καλά πλέον ότι πρόκειται για τα ίδια προϊόντα και μάλιστα μεταλλαγμένα, που ανήκουν στην ίδια πολιτική βιομηχανία.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας

Πηγή: Εφημερίδα Το Άρθρο 09-08-2012