“Χρέος” των πολιτών VS “Χρέος” των πολιτικών

Για ποια εργασιακά μιλάμε; Ποιους εργαζομένους; Ποιους επιχειρηματίες;

Εργασιακά χωρίς εργαζομένους και επιχειρηματίες γίνεται; Για ποιους εργαζομένους μιλάμε; Για αυτούς που απασχολούνταν μέχρι πρότινος σε μία από τις χιλιάδες επιχειρήσεις που έκλεισαν; Για εκείνους που απασχολούνται χωρίς να πληρώνονται εδώ και μήνες, ενώ οι δόσεις των νοικοκυριών τρέχουν πανικόβλητες; Ή μήπως για αυτούς που περιμένουν το τηλέφωνο να χτυπήσει από τον εργοδότη τους, μην τυχόν και σκάσει καμία δουλειά και τον χρειαστεί μετά τη νέα μετάλλαξη της μερικής απασχόλησης;

Να είναι καλά οι διαπραγματευτές μας που υπερασπίζονται ουτοπικά τα δικαιώματα των εργαζομένων! Υπάρχουν βέβαια και οι εργαζόμενοι σήμερα που πληρώνονται και ακούν τις διαπραγματεύσεις και γελάνε. Ναι, γελάνε, όταν ακούνε για ευελιξία στην αγορά εργασίας, όταν δουλεύουν σκληρά νυχθημερόν και δεν έχουν δει Σάββατο ποτέ τους, μπορεί και Κυριακή. Είναι σαν εκείνο το θρυλικό του Καρατζαφέρη που πρότεινε να μη μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, αλλά να συμφωνήσουν οι εργαζόμενοι να δουλεύουν δύο ώρες παραπάνω.

Έτσι κάπως αποκαλύπτονται και οι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την αγορά. Να μην αναφερθούμε στους υπαλλήλους που είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται δραματικά, μπορεί οι μειώσεις να έφθασαν και 60% κάτω, ενώ άλλοι απολύθηκαν από την εταιρία στην οποία δούλευαν για να επαναπροσληφθούν την επόμενη ημέρα ως σύγχρονοι σκλάβοι με πρώτο μισθό αυτόν που δικαιούνταν ως σιδεροκέφαλοι. Κάποιοι άλλοι βρέθηκαν στη δίνη της πτωχευμένης εταιρίας χωρίς ίχνος αποζημίωσης και με πρόσθετα έξοδα δικηγόρων για να αξιώσουν την αποζημίωση που τους αναλογεί.

Παρ’ όλα αυτά το κράτος μας συνεχίζει να διαπραγματεύεται καμαρωτό και μάλιστα είναι και υπερήφανο που όρθωσε ανάστημα στον Τόμσεν. Τα εργασιακά βέβαια δεν αφορούν μόνο στους εργαζομένους, αλλά και τους επιχειρηματίες, που από τη μία στιγμή στην άλλη έγιναν υπάλληλοι των τραπεζών και περιμένουν με την εκταμίευση της περιβόητης, πολυπόθητης και πολυσυζητημένης δόσης να τα βολέψουν με κάποιον τρόπο, μήπως και μπορέσουν να δανειοδοτηθούν για να γλιτώσουν τελευταία στιγμή από τον βέβαιο πνιγμό που τους περιμένει ούτως ή άλλως. Στέκονται λοιπόν με εκατομμύρια επισφάλειες από πελάτες, επιταγές χωρίς

αντίκρισμα, αποκτούν αναξιόπιστο όνομα ξαφνικά μετά από χρόνια καθαρού αγώνα στην αγορά ως επαγγελματίες, γιατί αναγκάζονται και οι ίδιοι να μην ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους και να οδηγηθούν στις ακάλυπτες επιταγές. Η αγωνία των επιχειρηματιών διαφέρει, βλέπετε, πολύ περισσότερο από την αγωνία της κυβέρνησης που περιμένει σαν τρελή την εκταμίευση της δόσης που θα φέρει κατά τα λεγόμενά τους την επανεκκίνηση της οικονομίας και θα σπεύσουν οι συγκυβερνήτες να την χρεωθούν ως επίτευγμα. Αυτό περιμένουν και οι πολίτες, μήπως πλέον αλλάξει κάτι στην αγορά και το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα. Άραγε, όλα αυτά τα μέτρα χάριν της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας υπερτερούν τόσο πολύ έναντι της διαρκώς αυξανόμενης ύφεσης στην ελληνική οικονομία; Η ζυγαριά προς τα πού κλίνει όταν η ρευστότητα έχει φθάσει στον πάτο του βαρελιού;

Η συρρίκνωση στο μηδέν του κατά κεφαλήν εισοδήματος, με τα χρέη των νοικοκυριών στο κόκκινο, δε δείχνουν κανένα σημάδι επανεκκίνησης της οικονομίας. Αντιθέτως, οι φτωχοί έχουν διευρυνθεί, οι επαγγελματίες έχουν ελαχιστοποιηθεί και τα δομικά προβλήματα, τα κενά στις δομές της ελληνικής κοινωνίας χρειάζονται σταθερότητα στις πολιτικές πρακτικές που είναι αδύνατον να διασφαλιστεί, όταν ωθούν τους μικρομεσαίους όλο και πιο πολύ στα άκρα με μέτρα που απέχουν παρασάγκας από τα λεγόμενα διαρθρωτικά. Μέχρι και ο Πρετεντέρης ανησύχησε για τα εργασιακά, δείχνοντας έντονο ενδιαφέρον για τις αποζημιώσεις (τις μέρες μέχρι την εκταμίευση της δόσης θα δούμε πολλούς να αλλάζουν πλεύση για να σώσουν το τηλεοπτικό τους τομάρι, να διαφυλάξουν την εικόνα τους ως επαγγελματίες δίπλα στους ασθενέστερους.

Εμείς, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που μας δίδαξαν οι εξελίξεις τα τελευταία χρόνια: να υιοθετήσουμε διά παντός μία έντονη κριτική στάση απέναντι στους βολεμένους των μεγάλων επιχειρηματικών και κομματικών συμφερόντων και να σβήσουμε από τον χάρτη αυτούς που ασκούν επάγγελμα, υπηρετώντας το σύστημα). Άραγε, η εκταμίευση της δόσης είναι το σημείο μηδέν; Και πόσο εύκολα μπορούμε να επανέλθουμε στο ίδιο σημείο μετά από λίγο καιρό; Γιατί τα δάνεια με την χρηματοδότηση των τραπεζών με όλους τους επιχειρηματίες μαυρισμένους, πού θα δοθούν για να ξεχρεώσουν προς στιγμήν οι Έλληνες και να αντεπεξέλθουν στις τρέχουσες υποχρεώσεις;

Το σίγουρο είναι ότι η περίοδος που θα αναθερμανθεί η οικονομία θα διαρκέσει λίγο για να βρεθούμε και πάλι στο σημείο μηδέν, όπου θα διακυβεύεται η σωτηρία της χώρας, οι ανθρώπινες ζωές, οι επόμενες χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα χαθούν. Η ανατροφοδότηση του συστήματος θα γίνεται πλέον μέσα από το χρέος(το σύγχρονο κατασκεύασμα υποδούλωσης των λαών), την επαναδανειοδότηση, την διασφάλιση του πρόσκαιρου, αφού όλοι θα ζούμε σε ένα αβέβαιο μέλλον χωρίς επιστροφή.

Η μόνη λύση απέναντι στα υπέρογκα χρέη των ελλήνων πολιτών είτε ανήκουν στους εργαζομένους είτε στους εργοδότες(κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει η επικοινωνιακή λαικίστικη δημιουργία των αντίπαλων στρατοπέδων σαν να είναι οι επιχειρηματίες εχθροί των εργαζομένων) για να αντιμετωπίσουν το χρέος που έχει φορτωθεί στις πλάτες τους, είναι να αναλάβουν το χρέος τους οι πολιτικοί που ακόμη και την πιο δύσκολη στιγμή για την χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση, συνεχίζουν να μη βγάζουν στο φως τα σκανδαλάκια τους χάριν της διαιώνισης του συστημικού κράτους που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας

Πηγή: Εφημερίδα Το Άρθρο 18-10-2012