Το Αναπτυξιακό μοντέλο Διακυβέρνησης: Οικονομία όρθια με Κοινωνία διαλυμένη

Η προσπάθεια εξευτελισμού των πολιτών, η οργανωμένη προσπάθεια να στρέψουν τους πολίτες εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων συνεχίζεται, την στιγμή που θα έπρεπε να μας εξηγήσουν πρώτα πού πήγαν τα χρήματα από τους ανοικτούς διαγωνισμούς του Δημοσίου και συγκεκριμένα τα τεράστια κονδύλια που διετέθησαν για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αντί να δημιουργούν εντυπώσεις και να παραπλανούν τον κόσμο, ξεκινώντας από τη μείωση του μισθολογικού κόστους.  Σίγουρα τα τρωτά του δημοσίου τομέα είναι πολλά και δεν έχουν αποκαλυφθεί στο σύνολό τους. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που έγινε γνωστό ότι οι Συνδικαλιστές έπαιρναν δεύτερη σύνταξη.

Επίσης, δεν είναι δυνατόν την στιγμή που ο Ιδιωτικός τομέας φυτοζωεί και οι μισθοί έχουν πέσει κατακόρυφα, οι μισθοί στο δημόσιο να παραμένουν υψηλότεροι. Η τελευταία 20ετία ήταν καθοριστική για να μετατρέψουν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις το δημόσιο σε στόχο ζωής για όλους. Υπήρχε ακόμη και ταρίφα για να εξασφαλίσει κάποιος μία θέση στο δημόσιο και ας μη βγαίνουν να το πουν. Οι θεσούλες πωλούνταν και υπήρχε μάλιστα μεγάλη ζήτηση. Πολλές θέσεις του δημοσίου λειτούργησαν ως φυτώριο κομματικών στελεχών που στήριζαν την εκάστοτε κυβέρνηση. Για να μη μιλήσουμε για τις προκηρύξεις της ντροπής που φωτογράφιζαν συγκεκριμένα Στελέχη των κομμάτων! Αυτό που δε μας είπε όμως η κυβέρνηση είναι ποια είναι τα άλλα μέτρα που έχει εφαρμόσει για να επέλθει η εξυγίανση στο δημόσιο τομέα. Το μισθολογικό κόστος είναι μόνο ένα παρακλάδι της εξυγίανσης.

Η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει, ενώ ο δείκτης παραγωγικότητας ολοένα και μειώνεται με τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών. Όποιος επισκεφθεί μία δημόσια υπηρεσία θα αντιληφθεί ότι δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα. Απεναντίας, η εξυπηρέτηση έχει γίνει χειρότερη χάρη στην πολιτική που εφαρμόζουν χωρίς ουσιαστικά μέτρα εξυγίανσης και η γραφειοκρατία αντί να μειώνεται έχει μάλιστα διογκωθεί. Είναι ξεκάθαρο ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία για να επιτελέσει μία συγκεκριμένη αποστολή.

Η λήψη ακραίων μέτρων με την ταμπέλα των μεταρρυθμίσεων που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια, δηλώνουν τις προθέσεις της κυβέρνησης να περάσουν όσα μέτρα μπορούν, γιατί ξέρουν ότι δε θα βρίσκονται για πολύ ακόμη στην εξουσία. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι συντεχνίες ακόμη κυριαρχούν μέσα από τα κόμματα και ο αγώνας των υπαλλήλων του Μετρό δε γίνεται συνολικά απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης, αλλά για να προστατεύσουν τα συμφέροντα συγκεκριμένης ομάδας, που είναι εν προκειμένω οι υπάλληλοι του Μετρό. Πού ήταν οι υπάλληλοι τα τρία τελευταία χρόνια που ο κόσμος βρισκόταν στο δρόμο; Έπρεπε να περιμένουν να θίξουν τα συμφέροντά τους για να βγουν στους δρόμους; Το ίδιο συνέβη και με τους υπαλλήλους της Βουλής που έδειξαν ξαφνικά την επαναστατικότητά τους μόλις έθιξαν τα υπέρογκα δικαιώματά τους. Συντεχνίες εναντίον Συντεχνιών.

Οι Έλληνες δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι θα πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να σκεφθούν το σύνολο της κοινωνίας και όχι μόνο τα προσωπικά τους συμφέροντα. Την εικοσαετία που πέρασε, χάσαμε την έννοια της κοινωνίας και καλούμαστε σήμερα να την ξαναβρούμε. Το σύνολο της Κοινωνίας δε βρίσκεται δίπλα στους υπαλλήλους του Μετρό για έναν κυρίαρχο λόγο: γιατί ο πολίτης έχει ταλαιπωρηθεί όχι τόσο από τις μέρες που δυσκολεύεται να πάει στη δουλειά του, που καθυστερεί επικίνδυνα και πληρώνει περισσότερα χρήματα για τις μετακινήσεις του, αλλά από τις συντεχνίες, τον συνδικαλισμό υπέρ συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων και πίεσης που δεν εκφράζουν το σύνολο της Κοινωνίας, το οποίο είναι και το ζητούμενο σήμερα.

Όσον αφορά την κυβέρνηση, το σίγουρο είναι ότι οι περικοπές αυτές θα μειώσουν για άλλη μια φορά τη ρευστότητα της αγοράς, γιατί περισσότεροι άνθρωποι θα αγωνίζονται για την επιβίωση και μόνο. Τα χρήματα που περικόπτουν από τους υπαλλήλους του Μετρό, τα κόβουν ουσιαστικά από την αγορά. Τα μαγαζιά καθημερινά συνεχίζουν να κλείνουν χωρίς επιστροφή, ενώ το κλίμα στους δρόμους δε βοηθάει διόλου την επανεκκίνηση της οικονομίας. Πρέπει λοιπόν να βγει ο κόσμος από τον μικρόκοσμό του και να αντιδράσει ως σύνολο.

Είναι διαφορετικό να βγούμε στους δρόμους ως λαός, ως άνθρωποι, ως κοινωνοί για τη διεκδίκηση μιας διαφορετικής Ελλάδας που οι λίγοι δε θα είναι πλέον προνομιούχοι και διαφορετικό να κατεβαίνουν ξεχωριστά οι συντεχνίες που δημιούργησαν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις. Η ευθύνη της αριστεράς είναι τεράστια για να εκφράσει το σύνολο της κοινωνίας και να αποτινάξει από πάνω ετικέτες, όπως είναι αυτή της τεράστιας γραφειοκρατίας, της απεργίας, ενός μη παραγωγικού μοντέλου με το τέρας του δημοσίου να κυριαρχεί, που είναι δημιούργημα των μέχρι τώρα κυβερνήσεων. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν να ωριμάσει η αριστερά και να προτείνει ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης που διαφέρει από το υπάρχον που κατακερματίζεται συνεχώς σε ομάδες, οι οποίες συμπεριφέρονται εγωιστικά χωρίς να διαβλέπουν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας για μία αριστερά της αλληλεγγύης με νέα παραγωγικά κριτήρια για την οικονομία, που θα υπηρετούν το δίκαιο και το διαφανές και δεν θα ακολουθούνται πολιτικές με αυστηρά κομματικά κριτήρια.

Οι υπάλληλοι του Μετρό δεν έπεισαν δυστυχώς, ούτε φυσικά οι παρασάγγας πιο προνομιούχοι υπάλληλοι της Βουλής, γιατί πολύ απλά λειτούργησαν αποκλειστικά για να προασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν έπεισε ακόμη περισσότερο η Κυβέρνηση με την πολιτική λιτότητας που ακολουθεί. Η εγχώρια αγορά με τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών βρίσκεται σε όλο και πιο δεινή θέση, αφού οι πολίτες πλέον έχουν πνιγεί από τα χρέη, τους φόρους, τα χαράτσια, την ανεργία που όλο και αυξάνεται στη χώρα μας. Η μόνη ανταγωνιστικότητα που προτείνει η κυβέρνηση είναι απέναντι στους ξένους επενδυτές που θα θελήσουν να επενδύσουν στη χώρα μας με την προϋπόθεση ότι θα ξεπουλήσουμε τα πάντα χωρίς κανένα περιθώριο κέρδους.

Η Κυβέρνηση ουσιαστικά με τις περικοπές μισθών των υπαλλήλων του Μετρό βρίσκεται ένα βήμα πριν το ξεπούλημα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και μάλιστα ακολουθεί ήδη όρους που θέτουν υποψήφιοι επενδυτές για να έρθουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Την χειρότερη στιγμή για την χώρα μας ξεπουλάμε τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις του Δημοσίου και αυτές που μπορούν να χαρίσουν μία προοπτική ανάπτυξης στη χώρα μας. Ο δύσκολος δρόμος για τους κυβερνώντες είναι να εξυγιάνουν τις δημόσιες επιχειρήσεις ουσιαστικά, διαμορφώνοντας ένα νέο παραγωγικό μοντέλο και όχι να ξεπουλήσουν τα πάντα για τις επόμενες γενιές, χωρίς να αφήσουν κανένα περιθώριο στις κυβερνήσεις που θα έρθουν.

Οι επιλογές που ακολουθεί η κυβέρνηση δεν κάνουν καμία εντύπωση στον ελληνικό λαό, αφού έχει αποδείξει ότι δεν την ενδιαφέρει εάν πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που ταυτίζονται σήμερα με το κράτος, οι μέχρι τώρα προνομιούχοι, μπορεί να έρχονται αντιμέτωποι με μειώσεις στους μισθούς τους, αλλά τουλάχιστον  δεν απολύονται. Αυτό που κάνει περισσότερο εντύπωση είναι ότι οι συντεχνίες δεν είναι ικανές ούτε να ενώσουν τις δυνάμεις τους και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται συντεχνιακά, αναδεικνύοντας το μοντέλο συνδικαλισμού που υπήρχε μέχρι σήμερα και οδήγησε σε κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας