To χρονικό μιας άκαρπης διαπραγμάτευσης

Όλοι μιλούσαν για διαπραγμάτευση προεκλογικά με ένα παιχνίδι λέξεων που δημιουργούσε στους πολίτες την απόλυτη σύγχυση. Επαναδιαπραγμάτευση, αναδιαπραγμάτευση, ουσιαστική ή ανύπαρκτη διαπραγμάτευση. Όλοι είχαν διαφορετική άποψη για το πότε θα γίνει, αν πρέπει να γίνει ή αν τελικά έγινε. Ποτέ μία λέξη δεν ειπώθηκε τόσες φορές διά στόματος τόσων διαφορετικών πολιτικών προσώπων από ποικίλους ιδεολογικούς χώρους.

Η έννοια της Διαπραγμάτευσης διαφέρει, γιατί πολύ απλά προσδώσαμε στη λέξη διαφορετικό εννοιολογικό περιεχόμενο, ανάλογα τις πολιτικές πεποιθήσεις ή την κομματική ταύτιση. Πάνω στη λέξη ´διαπραγμάτευση´ στηρίχθηκε ολόκληρη η καμπάνια κομμάτων, που στόχο είχε τελικά τη διαπραγμάτευση με τους ψηφοφόρους και όχι με τους δανειστές. Και για να μη γελιόμαστε είναι η μόνη διαπραγμάτευση που έλαβε χώρα στην Ελλάδα.

Το ύψος των πολιτικών μας δεν στάθηκε ανάλογο των πρωτόγνωρων περιστάσεων και χάθηκε πολύτιμος χρόνος από μία διαδικασία που στοίχησε πολύ στην Κοινωνία και τους πολίτες. Οι δανειστές θεωρούν δεδομένη την συναίνεση της κυβέρνησης, ενώ η στάση της αντιπολίτευσης θεωρείται από τους εταίρους μας ότι βρίσκεται στα άκρα και χωρίς καμία λογική. Η πολιτική στάση του Πρωθυπουργού με την άνευ όρων συναίνεση σε αυτά που επέβαλε η Τρόικα, οι διακοσμητικοί Υπουργοί που απλά υπέγραφαν την καταδίκη της Ελλάδας, η τακτική της παρουσίασης συγκεκριμένων πρακτικών από τους δανειστές μας ως δεδομένων σε ανάλογες περιπτώσεις, εξαφάνισαν για καιρό από τον πολιτικό χάρτη τη λέξη που πρωταγωνίστησε προεκλογικά. Όλοι περιμέναμε μία διαπραγμάτευση που τελικά δεν ήρθε ποτέ.

Ο εφιάλτης της διαπραγμάτευσης όμως επιστρέφει κάθε φορά που οι δανειστές μας ελέγχουν εάν τα μέτρα που επέβαλαν, έχουν εφαρμοστεί τελικά. Και η Κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με την λέξη που τους κυνηγάει ακόμη και σήμερα και θα τους κυνηγάει για πολύ ακόμη απ’ ότι φαίνεται. Ο λαός περιμένει να ακούσει ένα ΟΧΙ διά στόματος της Κυβέρνησης το οποίο δεν έχει ειπωθεί ακόμη.

Έχει έρθει η ώρα να μετατεθούν οι ευθύνες στην Τρόικα και τους δανειστές μας για τις επιλογές της. Δεν μπορεί δηλαδή να επιβάλλουν μέτρα ως ειδικοί, αλλά τελικά εάν δεν φέρνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα να χρεώνουν στην κυβέρνηση τις συγκεκριμένες επιλογές. Ο Πρωθυπουργός έχει στα χέρια του ένα διαπραγματευτικό χαρτί το οποίο καλείται να χρησιμοποιήσει: ότι εφάρμοσε άνευ όρων αυτά που του επέβαλαν και ότι ήρθε η ώρα να αντισταθεί προς αποφυγήν μιας κοινωνικής έκρηξης.

Δεν έγινε απολύτως σαφές για ποιο λόγο ακυρώθηκε την Τρίτη η συνάντηση Τρόικας και Πρωθυπουργού, αλλά σίγουρα κρύβεται έντονο παρασκήνιο με τηλέφωνα προς της Γερμανία, όπου ο Πρωθυπουργός αναζήτησε στήριξη. Την Τετάρτη το βράδυ μπορεί ο Πάπας να βγήκε, αλλά στην Ελλάδα ο καπνός ήταν ακόμη μαύρος, γιατί δεν επιτεύχθηκε η συμφωνία.

Για να δούμε όμως, τι διεκδικούμε αλήθεια από τη διαπραγμάτευση με την Τρόικα; Τι διαπραγμάτευση είναι αυτή με την οποία διεκδικούμε περισσότερες δόσεις στην Εφορία, ρύθμιση κόκκινων δανείων και συνέχιση της είσπραξης του χαρατσιού ή όχι; Θα μπορούσε μία Κυβέρνηση άραγε που έχει υπογράψει το Μνημόνιο 3 να δεχτεί χωρίς δεύτερη σκέψη την επιβολή μέτρων, όταν η κοινωνία αιμορραγεί; Τελικά, η Κυβέρνηση προστατεύει τους πολίτες ή τον εαυτό της, γιατί ξέρει ότι εάν δεν πετύχει τα στοιχειώδη, θα πέσει μαζί με την στήριξη αυτής της πολιτικής;

Μήπως με την σταδιακή υποχώρηση της Τρόικας σε ορισμένα σημεία του προγράμματος, διακυβεύονται άλλα συμφέροντα που όλοι εμείς δε γνωρίζουμε; Άραγε, η καθημερινότητα του πολίτη, οι ανάγκες του για επιβίωση, όπως είναι οι δόσεις του, οι φόροι του, το δάνειο του, προβάλλονται τυχαία, ή έχουν σκοπό να συγκεντρώσουν την προσοχή του κόσμου στα επιμέρους σημεία, παραβλέποντας την κεντρική πολιτική του Μνημονίου; Δυστυχώς, μετά την υπογραφή του Μνημονίου 3 και την υποτακτική στάση της Κυβέρνησης, το μόνο επιχείρημα της Κυβέρνησης απέναντι στη Γερμανία είναι η ίδια η αντιπολίτευση.

Χωρίς δηλαδή να το γνωρίζουμε, οι εταίροι μας μετά την στάση της ελληνικής αντιπολίτευσης, τις εξαγγελίες περί κατάργησης των Μνημονίων και τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ιταλία, για φοβούνται ότι δε θα πάρουν ποτέ τα χρήματα τους, ούτε θα εκμεταλλευτούν τα τεράστια συμφέροντα που τους περιμένουν στην Ελλάδα. Το μόνο λοιπόν που μπορεί να προβάλλει ο Πρωθυπουργός είναι ότι εάν συνεχίσει η Τρόικα να βρίσκεται απέναντι στην ελληνική κοινωνία με τόσο σκληρή και ανελαστική πολιτική, θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία αριστερή κυβέρνηση που θα σκίσει τα μνημόνια. Αυτό είναι το μόνο επιχείρημα που έχει στη διάθεσή του ο Πρωθυπουργός είτε το προβάλλει είτε όχι.

Η Γερμανία αναγνωρίζει το οριακό σημείο και στο επικοινωνιακό της πρόγραμμα έχει εφεξής να παρουσιάσει ότι η Ελλάδα τα κατάφερε τελικά, αντίθετα με την Ιταλία. Ερχεται δηλαδή η στιγμή που η Ελλάδα θα παρουσιαστεί ως θετικό παράδειγμα. Αυτή την στιγμή περιμένει και ο Πρωθυπουργός, ενόψει των Γερμανικών εκλογών. Μην ξεχνάμε ότι η Μέρκελ δεν ήρθε τυχαία στην Ελλάδα. Κοιτάζει το δικό της πολιτικό μέλλον και δε θα ήθελε να χάσει το ατού να παρουσιάσει ότι χάρη στη δική της πολιτική ήρθε η ανάπτυξη στην Ελλάδα, δείχνοντας το δρόμο και σε άλλες χώρες. Αυτός είναι και ο κυρίαρχος λόγος που η διαπραγμάτευση δεν έχει γίνει από την ελληνική Κυβέρνηση.

Για άλλη μια φορά μετά από τρία χρόνια φτωχοποίησης και  εξευτελισμού αποφασίζουμε να μην πάρουμε την τύχη της Ελλάδας στα χέρια μας, αλλά να εξαρτηθούμε πλήρως από τα Καπρίτσια της Γερμανίας και των δήθεν εταίρων μας. Και είναι δεδομένο ότι οποιαδήποτε ανάπτυξη έρθει, θα είναι πλασματική, όπως και οι προτάσεις του κ. Βενιζέλου για τη δημιουργία 700.000 θέσεων εργασίας με προγράμματα της ντροπής που δεσμεύουν το εργασιακό μέλλον με την κατάργηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και σκέψης για να βρεθούμε σε λίγα χρόνια πάλι στο ίδιο σημείο. Τελικά η κρίση, οι αυτοκτονίες, οι τόσες καταστροφές, το ξεντρόπιασμα του Έλληνα, δε μας έμαθαν τίποτε άλλο σήμερα από το να εξαρτώμαστε πλήρως από τους άλλους. Όλοι απορούμε γιατί οι διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν εξαγγείλει από την Κυβέρνηση δε λαμβάνουν χώρα.

Η απάντηση είναι πολύ απλή: η τύχη της Ελλάδας είναι προδιαγεγραμμένη και συμφωνημένη χωρίς ίχνος πρωτοβουλίας δημοσιονομικά. Ακόμη και η δημοσιονομική παγίδα στην οποία έχουμε επιπέσει όλοι με τις ατέρμονες συζητήσεις λόγω της επιβαλλόμενης επικαιρότητας είναι ο φαύλος κύκλος των Μνημονίων και των ανύπαρκτων πολιτικών με στόχο την περαιτέρω υποδούλωση των ευρωπαϊκών κρατών. Ο ελληνικός λαός συνεχίζει να παρακολουθεί τον καπνό που βγαίνει, αλλά θα συνεχίσει δυστυχώς για πολύ ακόμα να βγαίνει μαύρος.

Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας